این مطالعه به منظور تعیین ترکیب گونه ای و وضعیت فراوانی جمعیت ماهیان دریاچه چیتگر در مهر 1393 انجام گردید. بدین منظور تعداد 34 ایستگاه در پیکره آبی دریاچه انتخاب و نمونه برداری با تورهای گوشگیر محاصره ای و پرتابی صورت گرفت. در این مطالعه 18 گونه ماهی از خانواده های  Cyprinidae (11 گونه)، Cichlidae (1 گونه)، Loricariidae (1 گونه)، Pangasiidae (1 گونه)، Serrasalmidae (1گونه)، Poeciliidae (1گونه)، Salmonidae (1 گونه) و Scaridae (1 گونه) شناسایی گردیدند. از بین این ماهیان فقط یک گونه ماهی بومی به نام Capoeta bohsei مشاهده شد. غالب ماهیان دریاچه را گونه های مهاجم و غیر بومی شامل تیزکولی (Hemiculter leucisculus)، مروارید ماهی قفقاز    (Alburnus hohenackeri)، ماهی حوض (Carassius auratus)، کاراس وحشی(Carassius gibelio) و آمورنما (Pseudorasbora parva) تشکیل دادند. در صید با تور محاصره ای، بیشترین فراوانی را ماهیان تیزکولی با 62 درصد و مروارید ماهی قفقاز با 35 درصد ، در صید با تور گوشگیر، نیز این دو ماهی بترتیب با فراوانی 69 و 12 درصد داشتند. در نهایت در صید با تور پرتابی مروارید ماهی با 38 درصد، آمورنما با 21 درصد و تیزکولی با 17 درصد بیشترین جمعیت را در منطقه ساحلی داشته اند. کمترین فراوانی مربوط به ماهیان زینتی نظیر طوطی ماهی Parrotfish و پنگوسی Pangasius hypophthalmus بوده اند. بطورکلی بیش از 90 درصد جمعیت ماهیان از گونه های مهاجم و غیر بومی بوده است. بنابراین ممکن است، حضور ماهیان مهاجم و فقدان ماهیان شکارچی، باعث افزایش سطح تروفی دریاچه چیتگر گردد.