با مدیریت درست دریاچه‌های مصنوعی می‌توان از آن‌ها در تولید آب‌زیان نیز بهره گرفت. وارد کردن بچه‌ماهی هم‌اکنون رویکردی فراگیر در برنامه‌ریزی‌های سدها است. دریاچه‌ی سد درودزن از منابع اصلی آب آشامیدنی شیراز است، که مدیریت شیلات هر ساله بچه‌ماهی‌هایی از چند گونه‌ی مختلف از کپورماهیان را در دریاچه رها می‌کند. افزون برآن، چند گونه‌ی ماهی بومی رودخانه‌یی نیز در دریاچه رشد و زادآوری می‌کنند. هریک از گونه‌های ماهیان ممکن است ترجیح خاصی در انتخاب بخش‌هایی از دریاچه برای زیستگاه خود داشته باشد. برای بررسی امکان این ترجیح نمونه‌برداری از ماهیان دریاچه با دو تکرار در اسفند 1389 و مهر 1390 در سه مقطع رودخانه‌یی، میانه و دریاچه‌یی انجام شد. برای گرفتن انواع ماهیان از تورهای با چشمه‌ها‌ی 37 م‌م.، 57 م‌م. و 120 م‌م. استفاده شد. در آزمایشگاه شناسایی گونه، شمار نمونه‌های هر گونه در هر ایستگاه، و زیست‌سنجی ماهی‌ها (بیش‌ترین طول استاندارد، طول چنگالی، و بیش‌ترین طول کل‌ و وزن) انجام شد. ماهی‌ها شامل شاه‌کولی جنوبی Alburnus mossulensis، سیاه‌ماهی فلس‌درشت Capoeta aculeate، سیاه‌ماهی فلس‌ریز Capoeta damascina، حِمری Carasobarbus luteus، کاراس Carassius gibelio، کپور معمولی Cyprinus carpio، و کپور نقره‌یی Hypophthalmichthys molitrix بود. بخش‌های اصلی دریاچه ترکیب‌های کاملا متفاوتی از تجمع ماهی‌ها را نشان داد. همه‌ی این 7 گونه در بخش دریاچه‌یی دیده شدند، اما در بخش میانی تنها 3 گونه‌ی سیاه‌ماهی فلس‌درشت، سیاه‌ماهی فلس‌ریز و کپور معمولی پراکندگی داشتند. در بخش رودخانه‌یی تنها 3 گونه‌ی شاه‌کولی جنوبی، سیاه‌ماهی فلس‌درشت و کپور معمولی جا گرفته بودند. این ترجیح زیست‌گاهی می‌تواند به بهره‌گیری بهتر از دریاچه در آب زی‌پروری کمک کند.