در تحقیق حاضر اثرات دوره های مختلف محدودیت پروتئینی و تغذیه مجدد طی مدت 8 هفته بر عملکرد رشد و ترکیبات بیوشیمیایی بدن بچه­ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) مورد مطالعه قرار گرفت. بچه­ماهیان کپور با میانگین وزن اولیه 7/0±09/20 گرم در هفت گروه آزمایشی تحت تیمارهای غذایی قرار گرفتند و هر گروه دارای سه تکرار بود. تیمار A: هشت هفته غذادهی با جیره حاوی 32 درصد پروتئین (گروه شاهد)، و برای تیمارهای B، C، D، E، F و G به­ ترتیب دوره­ه محدودیت پروتئینی در هفته آغازین، دوهفته­ آغازین، سه­هفته آغازین­ ، چهارهفته­ آغازین، یک­هفته درمیان و یک هفته محدودیت و سه­هفته غذادهی با جیره کامل در نظر گرفته شد. در طی دوره محدودیت از جیره حاوی 16 درصد پروتئین به­عنوان جیره غذایی محدودیت پروتئینی استفاده شد. بیشترین مقدار وزن نهایی، افزایش وزن بدن، درصد افزایش وزن بدن، کارایی تبدیل غذایی و نرخ رشد ویژه در تیمار C و کمترین مقدار آن­ها در تیمار E مشاهده شد. بهترین ضریب تبدیل غذا نیز مربوط به تیمار C بود، که نفاوت مشخصی با تیمارهای D و E داشت (05/0P<). بالاترین میزان کارایی تبدیل پروتئین نیز در تیمار F مشاهده شد (16/0±41/2)، که تفاوت معنی‌داری با تیمارهای  CوG  نشان نداد (05/0<P)، ولی با سایر تیمارها تفاوت معنی‌داری نشان داد (05/0P<). هیچ‌کدام از تیمارها ازنظر خاکستر لاشه باهم تفاوت معنی­داری نشان ندادند (05/0<P). بیشترین مقدار رطوبت لاشه در تیمار E مشاهده شد که با تیمارهای F و G تفاوت معنی‌داری نداشت (05/0P>)، اما با سایر تیمارها تفاوت معنی‌دار نشان داد (05/0P<). همچنین بیشترین مقدار پروتئین و چربی لاشه در تیمارهای D و F مشاهده شدند.در نهایت می­توان نتیجه گرفت که هر چه طول زمانی دوره‌های محدودیت پروتئینی بیشتر شود، توان ماهی در جبران کاهش رشد، کمتر خواهد شد اما هرچه طول دوره محدودیت پروتئینی کمتر باشد، ماهی بهتر می‌تواند کمبود رشد خود را جبران نماید.