---

این پروژه در ایستگاه تحقیقات شیلاتی بندر امام خمینی (ره) در تابستان ۱۳۸۱، بمنظور تعیین شوری مطلوب برای پرورش میگوی سفید هندی (Penaeus indicus) با پنج سطح شوری شامل ۱۰، ۲۰، ۳۰، ۴۰، ۵۰ قسمت در هزار و چهار تکرار به صورت کاملا تصادفی انجام پذیرفت. بچه میگوهای سفید هندی ۳۵ روزه (PL۳۵) با میانگین وزن (۰,۰۲۴ ± ۰.۲۶ گرم) به مدت ۶۰ روز در مخازن ۳۰۰ لیتری که با ۲۰۰ لیتر آب پر شده بودند، با تراکم ۲۰ عدد در هر مخزن پرورش یافتند و شاخصهای رشد و بازماندگی بچه میگوها در شوریهای مختلف طی دوره پرورش بررسی شد. نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که شوری روی شاخصهای رشد و بازماندگی بچه میگوهای سفید هندی دارای اثر معنی دار بود(P<۰.۰۵) و بیشترین میانگین افزایش وزن بدن، بالاترین میانگین وزن نهایی بدن بچه میگوها، بیشترین میانگین افزایش طول کاراپاس و حداکثر اندازه طول کاراپاس، همچنین کمترین میزان ضریب تبدیل غذایی (FCR) در شوری ۲۰ قسمت در هزار بدست آمد. بالاترین میزان میانگین تولید، بالاترین میزان میانگین مصرف غذا، بالاترین میانگین ضریب رشد ویژه (SGR) و بالاترین میانگین بازماندگی در شوری ۳۰ قسمت در هزار بدست آمد. با توجه به نتایج بدست آمده در این مطالعه شوری مطلوب برای پرورش میگوی سفید هندی در محدوده ۲۰ تا ۳۰ قسمت در هزار معرفی گردید.

---

---

در این مطالعه خصوصیات زیستی میش ماهی از مهر ماه ۱۳۸۷ تا شهریور ماه ۱۳۸۸ در آبهای ساحلی خوزستان مورد مطالعه قرار گرفته است. بیشترین میانگین (± انحراف معیار) طولی ۵۰/۷±۴/۱۲۸ سانتیمتر در مهر ماه و کمترین میانگین (± انحراف معیار) طولی ۴۷/۱۲±۸/۱۰۴ سانتیمتر بود که در اردیبهشت ماه بدست آمد. بیشترین وزن ۲۷۵۰۰ گرم و کمترین وزن ۵۷۰۰ گرم و میانگین (± انحراف معیار) وزنی نرها و ماده ها بترتیب ۴۰/۴±۲۲۲/۱۵ و ۰۹/۵±۹۴۲/۱۶ کیلوگرم بود. اوج رسیدگی جنسی برای میش ماهی در مرداد ماه است. رابطه طول و وزن ماهی نر ۷۰/۲L۰۴۲/۰W= و برای ماهی ماده ۶۲/۲L۰۶/۰ W= بدست آمد. نسبت جنسی ماده به نر ۰۷/۱:۱ محاسبه شد و آزمون کای مربع اختلاف معنی داری را نشان نداد (P>۰,۰۵). میانگین (± انحراف معیار) هم آوری مطلق، ۳۷۲۶۵±۴۰۵۴۰۴۵ و هم آوری نسبی ۴۱/۵۰±۱۹/۱۷۹ بود. این بررسی ها نشان داد که میش ماهی گوشتخوار بوده و ماهی ها (۷۵ درصد)، سخت پوستان (۲۰ درصد) و نرمتنان (۵ درصد) بترتیب بیشترین غذای مصرفی این ماهی را تشکیل می دهند. بررسی تغییرات فاکتور وضیعت نشان داد که میزان این فاکتور در طول سال متغیر بوده و ببشترین مقدار آن در اردیبهشت ماه می باشد. بررسی شاخص تهی بودن معده نشان داد که در این گونه جنس ماده نسبت به جنس نر پرخورتر بوده و همچنین این گونه در فصل تخمریزی تغذیه می کند.

---

تحقیقات بسیار کمی روی خصوصیات تاکسونومی و مراحل لاروی خرچنگهای گرد ((Brachyura در خلیج فارس صورت گرفته است. این تحقیق به منظور جداسازی و شناسایی مراحل پلانکتونی گونه‌های مختلف خانواده Ocypodidae در آبهای ساحلی خوزستان از اردیبهشت ماه ۱۳۸۶ تا فروردین ماه ۱۳۸۷ انجام شده است. نمونه‌برداری با استفاده از تور پلانکتون زوجی با چشمه ۳۰۰ میکرون و به روش کشش مورب از کف به سطح انجام گردیده است. طی این تحقیق خصوصیات ریخت‌شناسایی مرحله لاروی (زوآی یک ) ۸ گونه شامل: Macrophthalmus depressus،  Serenella leachii، Ilyoplax frater ، Tylodiplax indica ،  Dotilla blanfordi، Dotilla sulcata، Uca annulipes ، Scopimera crabricauda از خانواده Ocypodidae مورد  بررسی قرار گرفت. از خصوصیات ریخت‌شناسی مشترک در تمامی گونه‌های شناسایی شده این خانواده وجود برجستگی جانبی خلفی روی  حلقه‌های ۲  و ۳  شکمی و  همچنین وجود ۲ عدد تارaesthetasc   روی آنتنول  می‌باشد.  همچنین در این تحقیق تراکم  لارو گونه‌های شناسایی شده در ماهها و ایستگاههای مختلف محاسبه گردیده است و مشخص گردیدکه گونه Macrophthalmus depressus ( با میانگین۱۲۶۴ عدد در مترمکعب) در فروردین ماه بیشترین تراکم لاروی را بخود اختصاص داده است.  در دیگر ماههای گرم سال یعنی اردیبهشت،  خرداد، مرداد و شهریور۸۶  مجدداً گونه  M. depressus دارای بیشترین تراکم   بترتیب  با میانگین  ۹۷، ۱۶۸،  ۸۷ ، ۳۱۸  و۱۲۶۴ عدد در متر مکعب و درتیر ماه ۸۶ نیزگونه  Ilyoplax frater دارای بیشترین تراکم با میا نگین ۴۵۷ عدد در مترمکعب بودند.  اما در ماههای سرد سال (آبان  و اسفند ۱۳۸۶) گونه  sp۱ Camptandrium دارای بیشترین  فراوانی بترتیب با میانگین ۷۶ و ۵۶ عدد در مترمکعب  بود.

---

در تحقیق حاضر اثر هورمون

در مقادیر ۵/۲، ۵ و ۱۰ میکروگرم بر کیلوگرم و همچنین اثر آنتی دوپامین متوکلوپرامید بر اسپرمیشن ماهی بنی، پارامترهای کیفی و لقاحی اسپرم، ترکیبات شیمیایی (سدیم، پتاسیم و کلسیم)، بیوشیمیایی (آلکالین فسفاتاز، گلوکز و تری گلیسرید) و فشار اسمزی پلاسمای منی در مقایسه با تزریق عصاره غده هیپوفیز بررسی شد. نتایج بدست آمده نشان داد که تزریق ۱۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم LHRHA۲ به اضافه ۵/۲ میلی‌گرم متوکلوپرامید، بیشترین بازماندگی انکوباسیون، تخم‌گشایی، حجم اسپرم تولیدی و دوره تحرک اسپرماتوزوآ و همچنین کمترین میزان بدشکلی لارو را نسبت به سایر تیمارهای مورد بررسی داشته است. میانگین (± انحراف معیار) سطح فشار اسمزی در تیمار یاد شده معادل ۳۱/۷±۳۳/۳۲۴ میلی‌اسمول بر کیلوگرم بود که بالاترین سطح فشار اسمزی را در بین تیمارهای دیگر نشان داده است. همچنین بیشترین سطح سدیم نیز در تیمار ۱۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم LHRHA۲ به اضافه ۵/۲ میلی‌گرم متوکلوپرامید، ارزیابی شد. نتایج نشان داد که تزریق عصاره غده هیپوفیز به مولدین سبب بالاترین میزان بدشکلی، اسپرماتوکریت و پتاسیم در مقایسه با سایر تیمارهای مورد مطالعه شده است. جمع‌بندی نهایی موید آن است که استحصال اسپرم از مولدین نر ماهی بنی در فاصله ۸ ساعت پس از هورمون‌تراپی توسط ۱۰ میلی‌گرم بر کیلوگرم LHRHA۲ به اضافه ۵/۲ میلی‌گرم متوکلوپرامید، مناسبترین کیفیت اسپرم را ایجاد می‌نماید. همچنین تیمار یاد شده سبب افزایش بازماندگی انکوباسیون و کاهش میزان بدشکلی لاروهای ماهی بنی خواهد شد.LHRHA۲

---

به منظورتعیین پروتئین و انرژی مورد نیاز ماهی هامور معمولی Epinephelus coioides در مرحله انگشت قدی, ۹ جیره غذایی نیمه خالص حاوی سه سطح پروتئین خام (۴۰، ۵۰ و ۶۰ درصد) و سه سطح انرژی قابل هضم (۱۶,۱۴ ۱۸و کیلوژول بر گرم)، در یک سیستم آب در گردش (۲ لیتر بر دقیقه ) با متوسط (±انحراف معیار) دمایی ۱۱/۱±۳۲/۲۴ درجه سانتیگراد برای ۸ هفته آزمایش شد. سه تکرار برای هر تیمار در نظر گرفته شد که هر تکرار ۲۰ عدد ماهی با میانگین (± انحراف معیار) (۴/۰±۷۹/۱۶ گرم) در مخازن پلی اتیلینی حدود ۳۰۰ لیتری ذخیره سازی و روزانه دوبار تا حد سیری تغذیه می شدند. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که بازماندگی, شاخص کبدی و شاخص وضعیت به صورت معنی داری تحت تاثیر سطوح مختلف پروتئین و انرژی قرار نمی گیرد. اما پارامتر های کارایی رشد, بازده غذایی و پروتئینی, ضریب تبدیل غذایی و دریافت غذای روزانه به طور معنی داری تحت تاثیر سطوح مختلف پروتئین و انرژی قابل هضم قرار گرفته اند. جیره شماره ۵ (۵۰ درصد و انرژی قابل هضم ۱۶کیلوژول بر گرم ( مناسب ترین جیره بود و بهترین میزان کارایی رشد, بازده غذایی و پروتئین را در بین جیره های آزمایش شده نشان داد. مقدار ظاهری استفاده از پروتئین خالص (ANPU) در بین سطوح مختلف پروتئین و انرژی قابل هضم اختلاف معنی داری نداشت. میزان چربی, رطوبت و خاکستر ترکیبات بدن تحت تاثیر سطوح مختلف پروتئین و انرژی قرار گرفت. چربی بدن ماهی با افزایش سطح انرژی افزایش و رطوبت و خاکستر لاشه کاهش یافتند. پروتئین لاشه تحت تاثیر سطوح مختلف انرژی جیره غذایی قرار نگرفت, اما با افزایش پروتئین جیره غذایی از ۴۰ به ۵۰ درصد در سطوح ثابت انرژی به طور معنی داری افزایش یافت. این مطالعه نشان داد که ماهی هامور معمولی E. coioides بهترین رشد را در جیره غذایی حاوی پروتئین ۵۰ درصد، انرژی قابل هضم ۱۶ کیلوژول برگرم و با نسبت پروتئین به انرژی قابل هضم، ۲۵/۳۱ میلی گرم بر کیلوژول دارند.

---

اسید‌های آمینه خالص هر چند تا کنون به عنوان یک منبع غذایی جایگزین کامل مطرح نبوده اما در موفقیت استفاده از منابع جایگزین گیاهی در جیره‌‌ حیوانات بسیار موثر بوده­اند، زیرا این منابع جایگزین عمدتا دارای کمبود‌های اسید آمینه­ای می­باشند که استفاده از آنها را با محدودیت روبرو می­کند که این محدودیت‌ها را میتوان تا حدودی با استفاده از اسید‌های آمینه‌‌ خالص برطرف کرد. هدف مطالعه حاضر شناخت میزان عملکرد ماهی در تغذیه با اسید‌های آمینه خالص بود. این تحقیق برای دو تیمار ماهیانی که از  پروتئین پودر ماهی (FM) و ماهیانی که از ترکیب ۶۰ درصد پودر ماهی و ۴۰ درصد اسید‌های آمینه خالص ضروری و غیر ضروری (CAA) هر یک با سه تکرار به مدت ۴۲ روز تغذیه شده اند، انجام گرفت. نتایج  نشان داد هیچ تفاوت معنی­داری در بین دو تیمار در مصرف غذا، درصد بقا، شاخص‌های بیومتری و در آنالیز ترکیب شیمیایی کل بدن ماهیان مشاهده نگردید، اما در وزن نهایی، درصد افزایش وزن، شاخص رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی، نرخ کارایی پروتئین و تثبیت نیتروژنی در تیمار CAA به صورت معنی­داری کاهش عملکرد نسبت به تیمار FM مشاهده شد. بررسی پروفیل آمینواسیدی لاشه ماهیان مورد آزمایش نشان داد که تنها اسیدهای آمینه هیستیدین و پرولین در تیمار CAA نسبت به تیمار FM کاهش یافتند. کاهش عملکرد در بسیاری از فاکتور‌ها در تیمار حاوی اسید‌های آمینه خالص (CAA) نسبت به تیمار اول نشان دهنده کاهش عملکرد ماهی صبیتی جوان در استفاده از اسید‌های آمینه خالص در نسبت های بالا در جیره‌‌ می­باشد. بنابراین، استفاده از اسیدهای آمینه خالص در جیره ماهی صبیتی جوان به نسبت های بالا توصیه نمی­گردد.

---

در این پژوهش اثرات کاهش چهل درصدی اسیدهای آمینه‌ی ضروری آرژنین، فنیل آلانین و تریپتوفان در جیره غذایی بر فاکتورهای رشد، تغذیه و ترکیب بیوشیمیایی لاشه ماهی صبیتی به مدت ۴۲ روز مورد بررسی قرار گرفت. از چهار تیمار غذایی در ۳ تکرار استفاده شد که شامل جیره غذایی شاهد با میزان و نسبت مناسب از همه ی اسید‌های آمینه‌ی ضروری بود. در سه تیمار دیگر اسیدهای آمینه آرژنین، فنیل آلانین و تریپتوفان به میزان ۴۰% نسبت به جیره کنترل کاهش یافتند. جهت متعادل نمودن دقیق اسیدهای آمینه ضروری از اسیدهای آمینه خالص (کریستاله) در ساخت همه جیره‌ها استفاده گردید. در تیمار کمبود اسید آمینه ی آرژنین (ARG) تنها در دو شاخص درصد افزایش وزن (۱۵۶/۳۲±۴/۴) و تثبیت نیتروژن (۱۳/۸±۰/۷۶) نسبت به کنترل به صورت معنی داری کاهش یافت (۰۵/۰> P). اما در تیمار های کمبود اسید آمینه ی فنیل آلانین (PHE) و تریپتوفان (TRP) همه ی شاخص‌های رشد و تغذیه از جمله وزن نهایی، درصد افزایش وزن، نرخ رشد ویژه، میزان مصرف غذا، نرخ کارایی پروتئین و تثبیت نیتروژنی نسبت به شاهد به‌صورت معنی‌داری کاهش یافت (۰۵/۰> P). ترکیب شیمیایی لاشه در تیمار های آزمایشی در مقایسه با تیمار شاهد با افزایش میزان رطوبت در تیمار PHE، کاهش انرژی ناخالص در همه ی تیمار ها و کاهش چربی خام در تیمار های PHE و TRP ، همراه بود (۰۵/۰> P). کاهش پروتئین کل لاشه در تیمار کمبود اسید آمینه ی آرژنین نشان دهنده استفاده بیشتر از پروتئین نسبت به چربی به عنوان منبع انرژی در این گروه از ماهیان در مواجهه با کمبود اسید امینه ی آرژنین می باشد. کاهش چربی لاشه در همه ی تیمار های آزمایشی نشان دهنده ی اختلال در متابولیسم چربی با کاهش کارایی اسید های آمینه ی ضروری در بدن می باشد. علی رغم کاهش چهل‌درصدی هر یک از اسیدهای آمینه‌ی ضروری آرژنین، فنیل آلانین و تریپتوفان در هر یک از جیره‌ها میزان این اسیدهای آمینه در لاشه ماهیان در بین تیمارها تغییر معنی‌داری را نشان ندادند که نشان‌دهنده ذخیره‌سازی این اسیدهای آمینه‌ی محدودشده توسط بدن ماهی در مواجهه با کمبود آنها می‌باشد. نتایج این مطالعه نشان داد که کاهش یک اسید آمینه ی ضروری تاثیر بسیار زیادی در جذب سایر اسید های آمینه و ساخت پروتئین و در نهایت رشد دارد.

---

---

---

مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات چهار سطح لسیتین سویا (۰، ۳، ۶ و ۹ درصد جیره) در جیره غذایی با سطوح پروتئین و انرژی یکسان (۵۰ درصد پروتئین و kj/g ۱۸/۵ انرژی) بر شاخص‌های رشد، تغذیه‌ای و خونی بچه ماهیان صبیتی (Sparidentex hasta) با وزن اولیه ۰/۱۶ ± ۳۷/۹۰ گرم انجام گرفت. پس از پایان دوره ۵۶ روزه پرورش ، نتایج نشان داد با افزایش مقدار لسیتین از صفر تا ۶ درصد شاخص‌های رشد افزایش یافته ولی با افزایش سطح لستین جیره غذایی از ۶ به ۹ درصد از مقادیر شاخص‌های رشد کاسته شد. بیشترین مقادیر در شاخص‌های میانگین وزن نهایی (۲/۹۹ ± ۸۶/۱۹ گرم)، میانگین افزایش وزن (۳/۰۶ ± ۴۸/۴۱ گرم و ضریب رشد ویژه (SGR) (۰/۰۷ ± ۱/۴۷) در تیمار جیره غذایی ۶ درصد لسیتین بدست آمد که این مقادیر با مقادیر بدست آمده در جیره شاهد اختلاف معنی‌دار داشت (P <۰,۰۵). شاخص‌های بازماندگی، ضریب تبدیل غذایی و ضریب بازده و فاکتورهای خونی مورد مطالعه در تیمارهای مختلف تغییر معنی داری نداشتند (P>۰,۰۵). نتایج این تحقیق نشان داد، استفاده از لسیتین سویا در سطح ۶ درصد در ترکیب جیره غذایی بچه ماهیان صبیتی جهت بهبود شاخص های رشد این گونه مناسب است.