---

شانه دار غیر بومی Mnemiopsis leidyi که دراواخر دهه ۱۹۹۰ از دریای سیاه به دریای خزر وارد شد، اثرات منفی روی اکوسیستم دریای خزر پدید آورد. در این مطالعه، پراکنش جغرافیایی و فصلی این گونه از مجموع ۱۲ ایستگاه که در طول سه ترانسکت (امیرآباد، بابلسر و نوشهر) در سواحل جنوب شرقی دریای خزر (استان مازندران) انتخاب شده بودند، از تیر ماه ۱۳۸۰ تا آبان ماه ۱۳۸۱ مورد بررسی قرار گرفت.
بیشترین میزان زیتوده شانه دار M. leidyi۱۰۲۴,۵ گرم برمتر مربع یا ۵/۱۰۲ گرم بر متر مکعب در مهرماه ۱۳۸۰ بود و کمترین میزان این شانه دار در ماههای اسفند و فروردین (۱۳۸۱) اندازه گیری شد (۵/۱ گرم برمتر مربع یا ۲۷/۰ گرم بر متر مکعب) حداکثر زیتوده این شانه دار در عمق ۱۰ متری (۵۷۰,۵ گرم بر متر مربع) در فصل پاییز و حداقل آن (۹/۷۵ گرم بر متر مربع) در عمق ۵۰ متری در دو فصل زمستان و بهار مشاهده گردید. بیشترین میزان متوسط این شانه دار۲/۶۴۱ گرم برمتر مربع در منطقه امیرآباد و کمترین آن به میزان ۵/۲۰۷ گرم بر متر مربع درمنطقه نوشهر ثبت گردید. نمونه های جوان (کوچکتر از ۵ میلیمتر) حدود ۹۰ درصد کل جمعیت M.leidyi را تشکیل می دهند و گروه طولی ۵۱ تا ۵۵ میلیمتر تنها در شهریور ماه مشاهده شد. در ضمن برخی از عوامل موثر روی پراکنش این شانه دار، در منطقه مورد بررسی قرار گرفت

---

زئوپلانکتونهای حوضه جنوبی دریای خزر در بهار، تابستان، پاییز و زمستان ۱۳۷۵ بررسی شدند. به طوری که در هر فصل ۱۸۰ نمونه (۷۲۰ نمونه در یک سال) شناسایی و فراوانی آنها در متر مکعب محاسبه شد. ۵۵ گونه زئوپلانکتون شناسایی شد که گروه آنتن منشعبان (Cladocera) ۵۴ درصد، پاروپایان (Coepoda) ۱۵ درصد، روتاتوریا (Rotatoria) ۱۱ درصد، پروتوزوآ (Protozoa)  ۹ درصد و سایر گروه های زئوپلانکتونی که شامل مزوپلانکتون ها میباشند، ۱۱ درصد از گونه های مورد بررسی را تشکیل می دادند. بیشترین تنوع گونه ای در گروه کلادوسرا و بیشترین فراوانی مربوط به گروه کوپه پودا بود. فراوانی زئوپلانکتون بیشتر تحت تاثیر گروه پاروپایان بود به طوریکه در فصل بهار ۳۸ تا ۹۷ درصد، در فصل تابستان ۲۲ تا ۹۲ درصد، در فصل پاییز ۷۱ تا ۹۹ درصد و در فصل زمستان ۳۱ تا ۹۲ درصد از فراوانی زئوپلانکتون ها را پاروپایان در مناطق مختلف تشکیل می دادند. در فصل تابستان علاوه بر پاروپایان لارو دو کفه ایها (Lamellibranchiata) نیز در شکل گیری جمعیت منطقه غربی حوضه جنوبی دریای خزر تاثیر داشت ولی در فصل پاییز بیش از ۷۰ درصد جمعیت زئوپلانکتون تحت تاثیر جمعیت پاروپایان بوده است. جمعیت زئوپلانکتون در فصل های بهار، تابستان، پاییز و زمستان به ترتیب بین ۴۰۸۱ تا ۲۰۱۴۳، ۶۵۷۴ تا ۷۸۱۲،۱۰۸۵۰  تا ۳۴۴۰۶ و ۴۵۱۰ تا ۲۰۵۷۶ عدد در متر مکعب نوسان داشت. بیشترین زی توده زئوپلانکتون در فصل تابستان در نواحی ساحلی بیش از ۲۰۰ میلی گرم در متر مکعب بوده است

---

ماهی سفید یکی از ماهیان با ارزش دریای خزر می‌باشد که سهم عمده‌ای را در اقتصاد مردم منطقه ایفا می‌نماید. هدف از این تحقیق مقایسه رشد و بقاء لارو ماهی سفید تحت شرایط مرسوم و شرایط ناشی از استفاده از کود آلی تخمیر شده بی‌هوازی (Slurry) است. این تحقیق در ۹ استخر ۷/۱ هکتاری واقع در مجتمع تکثیر وپرورش شادروان دکتر یوسف‌پور، رشت انجام شد. در این بررسی سه تیمار شامل: ۱) فقط غذای کنسانتره و کیلکای چرخ شده بعنوان شاهد (روش متداول)، ۲) تیمار دوم غذای اسلاری تا ۱۳ روز اول و بعد غذای کنسانتره و ۳) اسلاری تا ۱۳ روز اول و بعد کنسانتره همراه با اسلاری (یعنی اسلاری در تیمار سوم بعد از ۱۳ روز قطع نگردید) در نظر گرفته شد. تراکم لاروها ۷/۱ میلیون در هکتار و هر هفته کلیه پارامترهای فیزیکی و شیمیایی آب، پلانکتون، زیست‌سنجی ماهیان و نیز شاخص‌های رشد بصورت هفتگی مورد اندازه‌گیری قرار گرفت. نتایج نشان داد که میزان بازماندگی در تیمارهایی که از اسلاری استفاده شده ۷/۱ برابر و میزان محصول نیز ۷/۱ تا دو برابر روش متداول (تغذیه با کنسانتره) بوده است. بطورکلی اسلاری بعلت غنی‌تر بودن، تأثیر بیشتری در رشد ماهیان داشته و باعث افزایش زئوپلانکتون‌ها (غذای لاروهای ماهیان سفید در مراحل آغازین) می‌شود. میانگین وزن، بازماندگی، محصول و نرخ رشد ویژه در تیمارهایی که از اسلاری استفاده شد بیش از شاهد (روش منداول) بود. آنالیز داده‌ها نشان دادند که میزان فسفات، ازت،کلسیم، منیزیم، پتاسیم، پروتئین و چربی پس از تخمیر بی‌هوازی کود گاوی (اسلاری) بیش از کود خام بود. جلبک‌های سبز- آبی در استخرهای اسلاری تراکم بسیار کمی نسبت به شاهد داشتند.

---

ساختار سنی و الگوی رشد ماهی سفید رودخانه‌ای در سر شاخه توجی رودخانه تالار استان مازندران از مرداد ۱۳۸۷ تا مرداد ۱۳۸۸ بررسی شد. ۲۹۸ عدد ماهی با دستگاه الکتروشوکر و تور ترال صید و در فرمالین ۵ درصد تثبیت شدند. وزن و طول ماهیان اندازه‌گیری و سن آنها از روی فلس تعیین گردید. طبق نتایج ماهیان در محدوده سنی^{+۰ تا +۴ بودند. ضریب رگرسیون الگوی رشد با روش کاربردی پائولی نشان داد که نرها و ماده‌ها و ماهیان نارس دارای الگوی آلومتریک مثبت بودند}. ضریب رشد سالانه ماهی سفید رودخانه‌ای نشان داد که گروه‌های طولی+۲ به +۳ با رشد ۱/۱ نسبت به گروه‌های سنی +۳ به +۴ با ۸۹/۰ دارای رشد سریعتری بودند. فاکتور وضعیت ماهی سفید رودخانه‌ای نشان داد که بالاترین آن با ۵۸/۱ (۹۸۳/۰r۲ ₌ ) مربوط به ماده‌ها و کمترین آن با ۱۷/۱ (۹۰۱/۰r۲ = ) مربوط به ماهیان نارس می‌باشد. نسبت جنسی کل (۱۲۳ نر به ۱۱۵ ماده) اختلاف زیادی نشان نداد.

 (Squalius cephalus)

---

با ورود گونه مهاجم شانه دار Mnemiopsis leidyi به دریای خزر درسال ۱۳۷۹ این اکوسیستم دچار تغییراتی شده است . در این مطالعه از داده ها و اطلاعات تحقیقات مرتبط در بازه زمانی سالهای ۱۳۷۵ الی ۱۳۸۹استفاده گردید .این سال ها به دو گروه زمانی قبل از ورود شانه دار (۱۳۷۵) و بعد از ورود شانه دار (۸۹-۱۳۸۰) به دریای خزر دسته بندی گردید. در این بررسی ارزیابی کمی اثرات شانه دار به عنوان یک گونه مهاجم و آلاینده زیستی بر ساختارزئوپلانکتون دریای خزر طی سال های ۸۹-۱۳۸۰ انجام گرفت. دامنه فراوانی و پراکنش شانه دار (Abundance and Distribution Range) طی سال های ۸۸-۱۳۸۰ در گروه E (زیتوده زیاد و حضور در همه مکان ها) و در سال ۱۳۸۹در گروهD (تعداد متوسط و حضور در همه مکان‌ها) ارزیابی شد. سال ۱۳۸۰ که زیتوده نسبی شانه دار بیش از ۹۰ درصد می باشد، تهاجم شانه دار در مرحله گسترش((Expansion و سال های بعد (۸۹-۱۳۸۱) با توجه کاهش و افزایش متناوب زیتوده و سپس روند کاهشی ، مرحله سازگاری (Adjustment) ارزیابی شد. با توجه به از بین رفتن گونه های بومی وکلیدی(Keystone species) در سال های بعد از حضور شانه دار، اثر شانه دار برروی جامعه زئوپلانکتون طی سال های ۸۹- ۱۳۸۰ خیلی قوی (C۴) ارزیابی شد.

---

این مطالعه به‌منظور ارزیابی اثر مکمل پروبیوتیک پریمالاک بر عملکرد رشد، برخی فاکتورهای بیوشیمیایی خون، بازماندگی و مقاومت به تنش شوری در بچه‌ماهیان سفید انجام شد. ماهیان (۰۰۱/۰±۰۰۲/۱ گرم) به چهار گروه تقسیم شدند که با جیره‌های حاوی سطوح مختلف پریمالاک؛ صفر (شاهد)، ۰۵/۰، ۱/۰ و ۱۵/۰ درصد به مدت ۴۵ روز تغذیه شدند. نتایج نشان داد که در ماهیان تغذیه شده با جیره‌های حاوی پریمالاک، وزن نهایی، افزایش وزن و نرخ رشد ویژه افزایش معنی‌داری داشت (۰۵/۰>p). علاوه‌براین، ضریب تبدیل غذای ماهیان تیمار شده با پریمالاک در مقایسه با گروه شاهد به‌طور معنی‌داری کاهش یافت (۰۵/۰>p). با این‌حال، میزان ضریب چاقی، گلوکز و پروتئین کل بین تیمارهای مختلف و گروه شاهد اختلاف معنی‌داری نداشتند (۰۵/۰p). بازماندگی و مقاومت به تنش شوری تحت تأثیر مکمل غذایی پریمالاک قرار نگرفت (۰۵/۰

---

امروزه، فرآورده­های گیاهی به­عنوان گروه جدیدی از محرک­های رشد، یک روش تغذیه­ای جایگزین برای محرک­های رشد آنتی­بیوتیکی در آبزی­پروری فراهم نموده­اند. این مطالعه به­منظور بررسی اثرات سطوح مختلف سنگروویت (۰، ۰۵/۰، ۱/۰ و ۱۵/۰ %) بر رشد، برخی پارامترهای بیوشیمیایی خون، بازماندگی و توان تحمل شوری در کپور معمولی (۱۱۷/۰±۶۲/۲ گرم) انجام شد. بعد از ۴۵ روز تغذیه، نتایج نشان داد که عملکرد رشد شامل؛ افزایش وزن و نرخ رشد ویژه در ماهیان تغذیه شده با سنگروویت در مقایسه با گروه شاهد بهبود یافت، امّا بین آن­ها تفاوت معنی­داری وجود نداشت (۰۵/۰<p). بین پارامترهای بیوشیمیایی در ماهیان تغذیه شده با سنگروویت نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی­داری وجود داشت (۰۵/۰>p). کمترین مقدار کلسترول در گروه ۰۵/۰% و بیشترین سطح پروتئین کل در گروه ۱۵/۰ % سنگروویت مشاهده شد. همچنین، بیشترین مقدار گلوکز در تیمار شاهد مشاهده شد. به­منظور تعیین اثر مکمل گیاهی بر مقاومت به تنش شوری، بعد از ۴۵ روز تغذیه، تنش شوری انجام شد. به منظور سنجش هماتوکریت، خون­گیری طی ساعات ۲۴، ۷۲، ۱۲۰ و ۱۶۸ بعد از تنش انجام شد. میزان هماتوکریت در بین تیمارها اختلاف معنی­داری داشت (۰۵/۰>p). در روز سوّم بعد از تنش، میزان هماتوکریت در همه گروه­ها کاهش یافت. بازماندگی و مقاومت به تنش شوری تحت تأثیر مکمل غذاای سنگروویت قرار نگرفت. نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن سنگروویت به جیره ماهی می­تواند عملکرد رشد و پارامترهای بیوشیمیایی خون بچه­ماهیان کپور معمولی را بهبود بخشد.

---

این مطالعه در بخش جنوب شرقی دریای خزر در سواحل مازندران و در منطقه گهرباران در سال ۱۳۹۳-۱۳۹۲ به اجرا درآمد. نمونه برداری بصورت ماهانه و در ۸ ایستگاه صورت پذیرفت. در مجموع ۱۵۷ گونه فیتوپلانکتون، ۱۰ گونه از زئوپلانکتون و ۲۴ گونه از ماکروبنتوز شناسایی گردید. اختلاف معنی داری از نظر تراکم و زی توده بین گروه­های زیستی در ایستگاه­های مختلف وجود داشت (۰۵/۰>p). بررسی مقایسه تراکم و زی توده فیتوپلانکتون در فصول مختلف نشان داد که از بهار تا زمستان دارای روند افزایشی بوده است اما در مقابل میزان تراکم و زی توده زئوپلانکتون دارای روند کاهشی بوده است. نتایج حاصل از آنالیز چند متغیره ضریب همگونگی پیرسون و آنالیز چند متغیره مولفه­های اصلی در ماه­های مختلف نشان داد که از نظر زی­توده بیشترین همبستگی بین فیتوپلانکتون و زئوپلانکتون با ۹۴۳/۰ بدست آمد اما از نظر تراکم بیشترین همبستگی بین زئوپلانکتون و شانه­دار بود و این امر می­تواند به دلیل ساختار فیزیولوژیک و شرایط اکوبیولوژیک آن­ها باشد. نتیجه­گیری این که روابط اکولوژیک بین گروه­های زیستی می­تواند به دلیل تغییرات تراکم، زی­توده، تنوع گونه­ای، پارامترهای محیطی، شکارچی، تغییرات فصلی، رفتار تغذیه­ای و آلودگی­های زیست محیطی باشد.  
 

---

---

بررسی ویژگی‌های زیستی و غیر زیستی، دریاچه اردلان در آذربایجان شرقی،  وجود ۳۶ جنس فیتوپلانکتونی و ۲۵ جنس زئوپلانکتونی در این دریاچه را تایید کرد. شاخه‌های Bacillariophyta و Chlorophyta از فیتوپلانکتون ها و شاخه Rotifera  از زئوپلانکتون ها بیشترین فراوانی را داشتند. میانگین فراوانی فیتوپلانکتون ها و زئوپلانکتون ها به ترتیب  ۱۰^۶ × ۱۵/۱۹ و ۱۸۶۳ عدد در هر لیتر از آب دریاچه بود. از گروه کفزیان، خانواده های  Chironomidae و Tubificidae شناسایی گردیدند. میانگین زی‌توده کفزیان طی ماه‌های بررسی g/m^۲ ۹/۰ بود، که بسیار فقیر است.  جنس بستر دریاچه بیشتر از سیلت و رس بود. در این بررسی هفت گونه ماهی شناسایی گردید اما گونه‌های پرورشی کپور معمولی و کپور نقره‌ای به ترتیب حدود ۵۳ و ۴۵ درصد جمعیت ماهیان صید شده را تشکیل می‌داد. بررسی هیدرو شیمی نشان داد مقادیر فسفر و ازت کل در دریاچه به ترتیب معادل mg/L ۰۷۳/۰ و ۷۷۹/۰ و متوسط کلروفیل آ اندازه‌گیری شده ۰۳/۶ برحسب mg/m^۳ بود. دامنه تغییرات اکسیژن محلول از mg/L ۴/۶  تا  ۵/۱۰ mg/L بود. میانگین هدایت الکتریکی ۵۷۶ میکرو موس بود. نظر به اینکه دمای آب دریاچه تنها در مرداد از  ºC۲۰ تجاوز می‌کند، دوره رشد ماهیان گرمابی در این دریاچه بسیار کوتاه است.

---

 

---

---

این تحقیق به مطالعه تآثیر فاکتورهای اکولوژیک بر تنوع و تراکم فیتوپلانکتون ها در سواحل جنوبی دریایی خزر می پردازد. نمونه برداری از ۵ ایستگاه در نواحی رامسر، نوشهر، نور، فریدونکنار و میانکاله ( از سطح و اعماق ۳ و ۵ متری) از سال ۱۳۹۴ تا ۱۳۹۵ انجام شد. مجموعاً؛ ۵۶ گونه فیتوپلانکتون متعلق به ۵ شاخه جلبک ها شناسایی شدند که ماکزیمم تراکم و زی توده در گونه های Skletonema costatum ، Thalassionema nitzschioides، Nitzschia acicularis، Pseudonitzschia seriata وMelosira moniliformis مشاهده شدند. میانگین زی توده فیتوپلانکتون ها به ترتیب ۱۰^۶×۷/۲±۳/۱۲ عدد در متر مکعب و ۴/۷±۶/۳۵ میلی گرم در متر مکعب بود، که بیشترین میزان تراکم در فصل زمستان برابر۱۰^۶×۴/۴±۱/۱۹ عدد در متر مکعب مشاهده شد. بیشترین و کمترین شاخص تنوع شانون در فصول مختلف بین ۹۷/۱ و ۸۴/۱ بود. سیلیس؛ دما و نیتروژن نقش مهمی در تراکم فیتوپلانکتون ها بویژه دیاتومه ها؛ سیانوفیتا و پیروفیتا ایفا می کنند. مطالعه اخیر نشان داد که نسبت بالایNP  در فصل زمستان و خصوصیات همراه با استراتژی مناسب گونه های کلروفیتا از دلایل مهم و مطلوب برای افزایش جمعیت آنها است.

---

تولیدات اولیه نقش مهم در چرخه زیستی از نظر ذخیره کربن داراست و شاخص کلیدی برای ارزیابی کارکرد اکوسیستم بشمار می‌آید. هدف از مطالعه حاضر محاسبه تولیدات خالص اولیه و مولفه‌های آن در حوزه ایرانی دریای خزر در سال‌های ۱۳۹۷ (فصول پاییز و زمستان) و ۱۳۹۸ (فصول بهار و تابستان) می‌باشد. همچنین جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها، برخی عوامل اکولوژیک موثر بر توزیع زمانی-مکانی تولیدات خالص اولیه مورد بررسی قرار گرفت. طبق نتایج، میانگین تولیدات خالص اولیه روزانه فیتوپلانکتون (DNPP) و مولفه های آن شامل غلظت کلروفیل-آ (Chl-a)، عمق لایه نوری (Z_eu)، طیف فعال فتوسنتز (PAR) و غلظت کربن ویژه تثبیت شده (P^B_optic=NPP_Chl-a) به‌ترتیب برابر ۴۵/۰±۶۵/۰ گرم کربن /مترمربع/روز، ۲۳/۱±۵۴/۲ mg/m^۳، ۱/۵±۹/۸ متر، ۸۴/۱۶±۴۲/۴۰ Einstein/m^۲.day و ۱۱/۱±۰۵/۵ mgC/mgChl-a.h بود. میزان DNPP در ناحیه مرکزی از دو ناحیه غربی و شرقی بالاتر بود که احتمالاً ناشی از نقش امواج حاصل از نیروی باد بر معلق شدن رسوبات (میزان کدورت بالا) و کاهش شدت نفوذ نور در دو ناحیه شرقی و غربی بود. از نظر زمانی، تغییرات فصلی DNPP به‌ترتیب پاییز>تابستان>بهار>زمستان بود. افزایش قابل ملاحظه DNPP در فصل پاییز (۰۵/۰p< ANOVA test,) در مقایسه با سایر فصول ناشی از افزایش غلظت کلروفیل-آ و بهینه بودن دمای سطحی آب برای تثبیت کربن ویژه (P^B_opt) می‌باشد. بر اساس آزمون‌‌های رگراسیون و مولفه اصلی تغییرات زمانی-مکانی DNPP به طور معنی داری تحت تاثیر دو متغیر Chl-a و P^B_optic بود. به طور کلی، در طبقه‌‌بندی سطح تروفیکی بر اساس تولیدات خالص اولیه، ۵۲ درصد از داده ها در سطح تروفیکی الیگومزوتروف و مزوتروف (۴۹%) تا یوتروف (۳%) بوده و ۴۸ درصد داده ها در گروه الیگوتروف (عمدتاً در ناحیه شرقی) قرار داشتند.

---

این پژوهش در راستای برنامه انتقال آب دریای خزر به فلات مرکزی در سواحل جنوبی دریای خزر و منطقه گهرباران در سال ۹۳-۱۳۹۲ انجام شد. هدف از این مطالعه بررسی روابط بین برخی پارامترهای فیزیکی– شیمیایی آب و رسوبات بستر  با پراکنش، تراکم و زی توده گونه های مختلف از راسته دوجورپایان (Amphipoda) در نیم خط‌ها، عمق، ایستگاه و فصول می‌باشد. در مجموع، یک گونه Niphargoides caspius از خانواده  Gammaridae و ۴ گونه Stenogammarus similis، Stenogammaus macrurus، Stenogammarus carausui و Stenogammarus compresus  از خانواده Pontogammaridae شناسایی شدند. نمونه‌برداری به صورت ماهانه و در ۸ ایستگاه در اعماق ۵، ۱۰ و ۱۵ متر در ۲ نیم خط عرضی عمود بر ساحل صورت پذیرفت. در مجموع، ۱۵۱۱۸ عدد از دوجورپایان شمارش که بیشترین فراوانی (۶۸%) متعلق به گونه S. compresus و کمترین فراوانی (%۲) متعلق به گونه N. caspius بود. درکل، میانگین (±خطای معیار) فراوانی و وزن توده زنده (زی توده) دوجورپایان در طول دوره به‌ترتیب ۰۸/۱۴±۱۲۸ عدد در مترمربع و ۰۱/۰±۱۵/۰ گرم در مترمربع به‌دست آمد. بر اساس آزمون اسپیرمن، فراوانی گونه  S. carausui، S. macrurus و S. similis با دانه‌بندی رسوبات (شن) رابطه معنی‌داری داشت (۰۱/۰>p). آنالیز چند متغیره خوشه‌ای براساس ضریب همبستگی اسپیرمن بر روابط بین میزان تراکم و زی توده گونه‌های مختلف دوجورپایان با برخی از پارامترهای محیطی، اندازه ذرات و مواد آلی رسوبات بستر نشان داد که اعضاء این گروه با منطقه‌ای دارای بستری از جنس شن و اکسیژن محلول همبستگی بیشتری دارند که مربوط به خاستگاه اکولوژیک این گروه از موجودات می‌باشد.  
 

---

دریای خزر در دو دهه اخیر با وقایع بوم شناختی مختلف از قبیل شکوفایی مضر جلبکی و افزایش سطح تروفیک مواجه بوده‌‌است. با توجه به بهره‌‌وری دریای خزر در راستای شیلاتی، انجام مطالعات پایشی در این بدنه آبی ضروری می‌‌باشد. اهداف تحقیق حاضر، بررسی شکوفایی جلبکی، سطح تروفیک در مناطق ساحلی حوضه  جنوبی دریای خزر تا محدوده عمقی ۳۰ متر طی سال ۹۸-۱۳۹۷ و مقایسه آن با سال‌‌های پیشین می‌‌باشد. خطوط مرزی برای شروع شکوفایی (میانه سالانه + ۵ درصد) بر اساس کلروفیل-آ، تراکم و زی توده فیتوپلانکتون به‌ترتیب ۰۲/۲ (میلی‌گرم در مترمکعب)، ۱۷۶ (میلیون سلول بر مترمکعب) و ۳۱۲ (میلی‌گرم بر مترمکعب) به‌دست آمد. حداقل درصد فراوانی وقوع شکوفایی (۱۳%) بر اساس کلروفیل، در بهار و بر طبق تراکم و زی‌توده در تابستان ثبت شد. در زمستان درصد فراوانی وقوع شکوفایی بر اساس هر سه پارامتر مذکور بیش از ۷۰ درصد به‌دست‌‌آمد. محاسبات بر اساس تجمعی از پارامترهای مذکور نشان داد که آب دارای کیفیت عالی (اولیگوتروف) در فصل تابستان و کیفیت متوسط (مزوتروف) در سایر فصول بوده‌‌است. مطالعه بین سالی نشان داد که سطح تروفیک در سال‌‌های ۱۳۷۵، ۱۳۸۸، ۱۳۹۲ و ۱۳۹۸ به‌ترتیب اولیگوتروف، مزوتروف، اولیگو-مزوتروف و مزوتروف بوده است. هر چند بر اساس میانگین تراکم گونه‌‌های غالب، Pseudonitzschia seriata با دارا بودن ۱۸۷ سلول در میلی‌‌لیتر (در فصل زمستان) و جای‌‌گیری در گروه "متوسط تراکم" مهم‌ترین خطر شکوفایی جلبکی سمی و کاهش کیفیت آب بوده ‌‌است، اما باید توجه داشت که افزایش سطح تروفیک در روند بین سالی، هشدارهای محیط زیستی را در جهت افزایش توانایی اکوسیستم برای شکوفایی جلبک‌های مضر شدت می‌‌بخشد به‌خصوص که آب در ناحیه مرکزی (دارای سابقه شکوفایی جلبکی سمی با شواهد میدانی) نسبت به نواحی شرقی و غربی دارای کیفیت پایین‌‌تر بود و در طبقه متوسط جای گرفت.