۴ نتیجه برای آئروموناس هیدروفیلا
نغمه موری بختیاری، رحیم پیغان، فاطمه منزوی،
دوره ۲۵، شماره ۵ - ( ۱۲-۱۳۹۵ )
چکیده
گونههای آئروموناس پاتوژنهای فرصت طلبی هستند که در پارهای از موارد قابلیت ایجاد بیماری به عنوان عامل اولیه در انسان و ماهی را دارند. آئروموناس هیدروفیلا پاتوژن فرصت طلبی است که باعث ایجاد توکسین و عفونت در میزبان شده و مقاومت چندگانه آنتیبیوتیکی در سویههای جداسازی شده آن از مناطق مختلف جهان گزارش شدهاست. بنابراین، یافتن میزان شیوع مقاومت آنتیبیوتیکی در جدایههای آئروموناس هیدروفیلا(Aeromonas hydrophila) ارزشمند خواهدبود. تعداد ۱۰۰ ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) از استخرهای پرورش ماهی در ۴ منطقه از استان خوزستان به عنوان نمونه جمعآوری گردید. قسمت انتهایی روده از هر نمونه جداسازی و هموژن شد. نمونههای جمعآوری شده در آگار خوندار تلقیح و در انکوباتور ۳۷ درجه سانتیگراد به مدت ۲۴ ساعت گرمخانهگذاری شدند. از هر پلیت ۳ تا ۵ کلونی مشکوک به آئروموناس هیدروفیلا انتخاب و در محیط آگار خوندار خالص سازی گردید. هر کلونی به وسیلهی تست کاتالاز، اکسیداز و رنگآمیزی گرم ارزیابی و DNA جدایههای مشکوک، به روش جوشاندن استخراج گردید. سویههای آئروموناس هیدروفیلا به روش PCR و با استفاده از ژن مربوط به جنس و گونه تایید قطعی شدند. در نهایت مقاومت آنتیبیوتیکی در همهی جدایههای آئروموناس هیدروفیلای تایید شده به روش دیسک دیفیوژن کربی- باور بررسی شد. بیست جدایه آئروموناس هیدروفیلا از تمام کلونیهای مشکوک به آئروموناس با روش PCR تایید قطعی گردید که بیشتر جدایهها به چندین آنتیبیوتیک مقاومت نشان دادند. کمترین مقاومت نسبت به سفوتاکسیم و سیپروفلوکساسین (۲۵%>) و بیشترین مقاومت نسبت به ونکومایسین و کلیندامایسین (۹۰%) مشاهدهشد. درمقایسه با سایرمطالعات، مشخص گردید که الگوی مقاومت آنتیبیوتیکی این باکتری در مناطق مختلف، متفاوت میباشد ازاین رو یافتن الگوی مقاومت در هر منطقه امری الزامی میباشد.
لاله یزدانپناه گوهرریزی، فرخ رخ بخش زمین، جلیل ذریه زهرا، نادیا کاظمی پور، بابک خیرخواه،
دوره ۲۹، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۹۹ )
چکیده
باکتری آئروموناس هیدروفیلا عامل بروز سپتی‌سمی در ماهیان آبهای شیرین و شور است. در حال حاضر، یکی از مهمترین مشکلات در زمینه مدیریت بهداشتی برخی از مزارع تکثیر و پرورش ماهیان، کنترل و پیشگیری از سندرم سپتی‌سمی باکتریایی ناشی از این باکتری میباشد. تحقیق حاضر با هدف بررسی یافتن راهی برای کنترل و از بین بردن باکتری مزبور با استفاده از باکتریوفاژ جهت افزایش میزان بازماندگی ماهی قزل‌آلای رنگین‌کمان آلوده به باکتری آئروموناس هیدروفیلا صورت گرفته است. در این تحقیق که طی سال‌های ۹۸- ۱۳۹۷ انجام شد و۳۶۰ عدد ماهی قزل‌آلای رنگین‌کمان با وزن حدود ۲±۱۵ گرم در ۲۴ آکواریوم، در گروه‌های ۱۵ تایی با ۳ تکرار انتخاب و با رقت‌های۴-۱۰ و ۸-۱۰ باکتری آئروموناس هیدروفیلا (تهیه شده از استوک حاوی ۱۰۸×۵/۱ (CFU/ mL به صورت داخل صفاقی و غوطه‌وری در آب آلوده گردیدند و سپس در معرض غلظت mL/Pfu ۳-۱۰ باکتریوفاژ AHɸ۳ جداسازی شده از آب استخرهای پرورش ماهی استان کرمان قرار گرفتند. بیشترین تاًثیر باکتریوفاژ در میزان بازماندگی ماهی قزل‌آلای رنگین‌کمان زمانی بود که از رقت ۸-۱۰ باکتری و mL/Pfu ۳-۱۰ باکتریوفاژ AHɸ۳ به صورت غوطه‌وری استفاده گردید. سایر عوامل محیطی مانند اکسیژن، pH، دما، شوری برای تمامی تیمارها یکسان بود. بین گروه شاهد و تیمارها در هر دو حالت (تزریق درون صفاقی و غوطه‌وری) تفاوت معنیدار بود (۰۵/۰(P≤. داده‌های حاصله با استفاده از نرم افزار ۲۱ SPSSآنالیز و با استفاده از آزمون آماری دانکن تجزیه و تحلیل شدند. نتایج بررسی حاضر نشان داد که یکی از راههای مناسب و کاربردی جهت افزایش میزان زنده مانی ماهیان قزل‌آلای رنگین کمان در مقابل بیماری‌های باکتریائی، استفاده از باکتریوفاژها میباشد. این بررسی با تاکید بر نیاز به تحقیقات بیشتر در زمینه استفاده از فاژ درمانی در حوزه آبزیان به عنوان یک استراتژی ضد میکروبی میباشد که جنبه‌های مختلف را از دیدگاه‌های محیط زیستی و بهداشتی ارائه می‌دهد.
محمد شیخ اسدی، سید جلیل ذریه زهرا، لاله یزدانپناه گوهرریزی، امیر ستاری، مریم میربخش،
دوره ۳۰، شماره ۱ - ( ۲-۱۴۰۰ )
چکیده
این تحقیق به منظور بررسی آسیب شناسی و تغییرات برخی شاخصهای خونی ماهی قزل‌آلای رنگین‌کمان داخلی و فرانسوی پس از رویارویی با باکتری آئروموناس هیدروفیلا انجام شده است. برای این کار تیماربندی در ۸ تیمار و هر تیمار با ۳ تکرار (هر تکرار حاوی ۱۰ عدد بچه ماهی قزل‌آلای رنگین‌کمان با میانگین وزنی ۳۶/۰±۱۶ گرم) انجام شد. دو تیمار به عنوان شاهد منفی (شامل بچه ماهیان گونههای داخلی و فرانسوی بدون تزریق باکتری)، دو تیمار به عنوان شاهد مثبت (شامل بچه ماهیان گونههای داخلی و فرانسوی با تزریق سرم فیزیولوژی)، دو تیمار شامل بچه ماهیان گونههای داخلی که با مقدار CFU/ml ۱۰۶ و ۱۰۸ باکتری آئروموناس هیدروفیلا و دو تیمار شامل بچه ماهیان نژاد فرانسوی که با مقدار CFU/ml ۱۰۶ و ۱۰۸ باکتری آئروموناس هیدروفیلا به روش درون صفاقی مورد تزریق قرار گرفتند بودند. پس از گذشت ۲۰ روز، برای تعیین مقادیر برخی شاخصهای خون‌شناسی از ۶ عدد از ماهی‌های هر تیمار خونگیری به‌عمل آمد و پس از آن جهت بررسی آسیب شناسی، بافت‌های کلیه، کبد و طحال ماهی‌ها در محلول فرمالین ۱۰ درصد فیکس گردیدند. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میزان هماتوکریت، هموگلوبین و تعداد گلبول‌های قرمز خون به طور معنیداری در تیمارهای آلوده به آئروموناس هیدروفیلا در مقایسه با گروه‌های شاهد کاهش و تعداد گلبول‌های سفید و نوتروفیل‌ها افزایش معنیداری یافت. ضایعاتی چون دژنراسیون خفیف سلول‌های کبدی و به‌هم خوردن نظم بافتی و واکوئولاسیون سیتوپلاسمی شدید سلول‌های کبدی و عوارضی نظیر دژنراسیون و نکروز لوله‌های کلیوی و پرخونی، ادم و از دست رفتن سلول‌های دفاعی پالپ طحال، از مهمترین تغییرات بافتی مشاهده شده در تیمارهای آزمایشی در مقایسه با شاهد بود. بیشترین درصد بازماندگی در گروه شاهد بچه ماهیان داخلی بدون تزریق باکتری و تزریق شده با سرم فیزیولوژی مشاهده شد. با توجه به قابلیت بیشتر مقاومت گونههای داخلی در کنار تدابیر مدیریتی که توانسته میزان بازماندگی را افزایش دهد، اصلاح و بهبود شرایط محیطی و از بین بردن عوامل استرس‌زا نیز در صورت امکان در کاهش ضایعات ناشی از بیماری میتواند موثر باشد.
محمد بینائی، دکتر ابولفضل سپهداری، مریم قیاسی، علیرضا باباعلیان امیری، حمزه علی متانی، فرشیده حبیبی،
دوره ۳۱، شماره ۴ - ( ۸-۱۴۰۱ )
چکیده
در این بررسی پودر برگ خشک گیاهان گزنه و آقطی در دو ترکیب و سه تیمار، تیمار۱ (۵۰ گرم آقطی + ۶۰ گرم گزنه در هر کیلو گرم جیره)، تیمار۲ (۵۰ گرم آقطی + ۱۲۰ گرم گزنه در هر کیلوگرم جیره) و شاهد (جیره معمولی) به جیره غذایی افزوده و طی ۸ هفته تعداد ۱۸۰ عدد ماهی کپور (گرم ۷۴/۲ ± ۶۴/۵۲) با آن تغذیه شدند. خونگیری در هفته ۴ و ۸ آزمایش و زیست‌سنجی در پایان دوره انجام شد. در پایان هفته ۸ ماهیان با باکتری آئروموناس هیدروفیلا مواجهه داده شدند. نتایج نشان داد که وزن نهایی، افزایش وزن بدن و ضریب رشد ویژه در تیمار ۲ و میزان ضریب تبدیل غذایی این تیمار در مقایسه با شاهد به طور معنیداری به‌ترتیب افزایش و کاهش داشت. ولی مقادیرMCV، MCH، MCHC، گلوکز، کلسترول، آلبومین، آلانین آمینوترانسفراز و آسپارتات آمینوترانسفراز تفاوت معنیداری بین تیمارها و شاهد نشان ندادند. در هفته ۴ و ۸، میزان گلبول‌های قرمز، هماتوکریت و هموگلوبین تیمارها به طور معنیداری بیشتر از شاهد بود. در پایان هفته ۴، میزان گلبول سفید بین تیمار ۲ و شاهد تفاوت معنیدار داشت، ولی در پایان هفته ۸، این شاخص در تیمارها افزایش معنیداری نسبت به شاهد داشت. درصد سلول‌های نوتروفیل، پروتئین تام و IgM تام در تیمارها در هفته ۴ و ۸ افزایش معنیداری در مقایسه با شاهد داشت. میزان تری‌‌گلیسرید تیمارها در هفته ۸ کاهش معنیداری در مقایسه با شاهد داشت. طی هفته ۴ و ۸، فعالیت لیزوزیم تیمارها در مقایسه با شاهد افزایش معنیداری داشت و بیشترین فعالیت در تیمار۲ بود. در هفته ۴، تولید رادیکال آزاد اکسیژن تیمار ۲ افزایش معنیداری در مقایسه با شاهد داشت، ولی در هفته ۸، افزایش معنیدار در تیمارها نسبت به شاهد دیده شد. درصد بقاء پس از مواجهه با باکتری آئروموناس هیدروفیلا در تیمار ۱ ،۲ و شاهد به‌ترتیب ۶/۷۱، ۹/۶۹ و ۶/۲۲ درصد بود. نتایج این بررسی نشان داد که استفاده از ترکیب دو گیاه گزنه و آقطی در هر دو تیمار میتواند موجب بهبود رشد و ایمنی در ماهیان کپور گردد، ولی تیمار ۲ نتایج بهتری داشت.
.png)
