این تحقیق به منظور بررسی ارتباط میان فاکتورهای فیزیکوشیمیایی آب با یکدیگر و تعیین پارامترهای مؤثر بر بازماندگی میگوی وانامی (Litopenaeus vannaemi) در ۳ استخر از ۳ مزرعه با تراکم ۲۵۰۰۰۰ قطعه و با زمان ذخیره سازی یکسان در مجتمع پرورش میگو چوئبده آبادان به مدت ۱۰۹ روز، از خرداد تا شهریور ماه ۱۳۹۵ انجام گرفت. تیماربندی استخرها براساس نوع جیره تجاری به ۳ تیمار، استخر T_۱ با غذای t_۱، استخر T_۲ با غذای t_۲ و استخر T_۳ با غذای t_۳، تقسیم شد. اندازه گیری فاکتورهای مورد آزمایش در هر تیمار با سه بار تکرار انجام شد که در نتایج مقادیر بصورت میانگین بیان شده است. نتایج بررسی ها نشان داد که بیشترین ارتباط معنی دار بین دو فاکتور شوری و دما، و همچنین شوری و pH برقرار بود. مقادیر نیترات و فسفات ثبت شده در طی دوره پرورش خارج از محدوده استاندارد بود. نتایج حاصل از آزمون همبستگی میان خصوصیات شیمیایی آب و میزان بازماندگی نشان داد که در هر سه مزرعه نیترات و آمونیاک بیشترین تأثیر را بر روی بازماندگی میگوها داشت که این رابطه به صورت عکس بیان شد. طبق نتایج بدست آمده میانگین وزن اولیه، وزن نهایی و افزایش وزن بدن، در T_۳ بیش از T_۱ و T_۲ مشاهده شد و میزان بازماندگی در انتهای دوره در T_۳ و T_۲ بیش از T_۱ ثبت گردید. به نظر می رسد سطح پروتئین موجود در جیره های غذایی نقش مهمی در میزان نیترات و آمونیاک و در نهایت بازماندگی ایفا می کند.

یکی از مشکلات صنعت آبزی‌‌پروری پساب آمونیاکی ناشی از فعالیت های آبزی‌پروری است که موجب پر غذایی آبهای دریافت‌کننده آنها می­شود (فرهنگی و حاجی مرادلو، ۱۳۹۰). آمونیاک حتی در غلظت های پایین ممکن است اثرات منفی بر بافت‌ها و پارامترهای فیزیولوژیک ماهی قزل آلای رنگین کمان داشته باشد. در این بررسی از ترکیب جاذب­های فیزیکی همراه با بیوفیلم­های جلبکی در بیوراکتور سینوسی (دورانی) استفاده گردید. جاذب‌ها داخل توری از جنس پلی وینیل کلرید در بیوراکتور قرار گرفتند. به مدت ده روز محیط کشت زایندر به سیستم ترزیق گردید تا بیوفیلم بر جاذب تشکیل گردد. سپس حجم ذخیره­ای بیورکتور توسط پساب کارگاه پرورش قزل آلای رنگین کمان واقع در هراز تعویض شد. هر ۱۲ ساعت فاکتورهای آب اندازه گیری و ثبت شد. هدف این پژوهش کاهش بار آمونیاک با استفاده از زغال لیلکی، اسکلت مرجان و پشم فولادی بود که توسط بیوفیلم جلبکی-باکتریایی پوشیده شده است تا بستری مناسب برای حذف فیزیکی و بیولوژک مهیا کند. غلظت اولیه آمونیاک در بیوراکتور ۵۰/۲ میلی‌گرم در لیتر در نظر گرفته شد و هر یک از جاذب­ها به طور جداگانه مورد آزمایش قرار گرفتند. نرخ کاهش آمونیاک در زغال لیلکی، اسکلت مرجان و پشم آهن طی دوره ۷۲ ساعته آزمایش بترتیب ۵/۹۱%، ۱/۸۲%، ۸/۷۸% بدست آمد. راندمان حذف آمونیاک در بیوراکتور بر اساس فعالیت متقابل جاذب­ها با بیوفیلم در جهت حذف فیزیکی، شیمیایی و زیستی تلقی گردید که نسبت به سیستم های مشابه در زمان کمتری به راندمان مطلوب رسید.

در سیستم پرورش آبزیان خاویاری با تراکم بالا، حفظ تعادل پارامترهای محیط پرورش در سلامت فیزیولوژیک و رشد ماهیان خاویاری از مهم ترین عوامل چالش برانگیز می باشند. فراسنجه های خون شناسی شاخص های مفیدی هستند که به منظور ارزیابی شرایط فیزیولوژیک ماهیان خاویاری در پاسخ به استرس، آلاینده‌‌ها و تغییرات فیزیولوژیک و اکولوژیک بکار می‌‌روند. این تحقیق با هدف اثر باکتریهای نیتروزوموناس و نیتروباکتر بر میزان حذف آمونیاک و شاخص های خونی و سرم فیل‌‌ماهی (Huso huso) در یک طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار با تراکم های یکسان از هر دو باکتری (۰، ۱۰^۱، ۱۰^۳، ۱۰^۵) در ۱۰۰ میلی لیتر با سه تکرار با استفاده از ۱۲۰ قطعه فیل ماهی خاویاری با میانگین وزنی ۲۰۰±۸۰۰ گرم و طول ۲±۵۵ سانتیمتر در ۱۲ تانک فایبرگلاس (۴۰۰۰ لیتری هر تکرار ۱۰ ماهی)  به مدت ۱۲ هفته و نیز دو هفته سازگاری اولیه در شهرستان دزفول در استان خوزستان انجام گرفت. بر اساس نتایج بیشترین میزان آمونیاک در تیمار یک (شاهد) با اختلاف معنی‌دار (۰۵/۰p≤) با تیمار ۳ و عدم اختلاف معنی دار با سایر تیمارها ثبت گردید. میزان آمونیاک در بین ساعات اندازه‌گیری شده در هر تیمار فاقد اختلاف معنی دار (۰۵/۰p≥) بود. از بین فراسنجه های خونی فقط نوتروفیل در تیمارها دارای اختلاف معنی‌دار (۰۵/۰p≤) بود. فراسنجه های سرمی خون آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، الکالین ترانسفراز (ALP، کراتین فسفاتاز (CP)، پروتئین کل و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) تیمارها با هم اختلاف معنی‌‌داری نداشت (۰۵/۰p≥). فراسنجه لاکتیک دهیدورژناز (LDH) تیمار شاهد با سایر تیمارها اختلاف معنی‌‌دار داشت (۰۵/۰p≤). باکتری‌های نیتروزوموناس و نیتروباکتر دارای اثر مثبت بر حذف آمونیاک از آب محیط پرورشی و عدم اثر منفی بر شرایط فیزیولوژیک فراسنجه‌های خونی فیل ماهی خاویاری بودند.