این مطالعه به منظور ارزیابی اثرات بتائین بر رشد، بازماندگی و مقاومت به استرس های شوری (۱۰ و۵۰ قسمت در هزار)، دما (۴۲ درجه سانتیگراد) و فرمالین (۱۰۰ قسمت در میلیون) روی پست لاروهای میگوی سفید هندی انجام شد. این آزمایشات بصورت طرح کاملاٌ تصادفی در قالب ۳ تیمار غذایی با ۳ تکرار درون ۹ مخزن آب ۲۰ لیتری صورت پذیرفت. تیمارها عبارت بودند از: ناپلی تازه آرتمیا، روتیفر و غذای کنسانتره (تیمار شاهد)، ناپلی تازه آرتمیا، روتیفر غنی شده با بتائین و غذای کنسانتره (تیمار ۱) و ناپلی تازه آرتمیا، روتیفر غنی شده با بتائین و غذای کنسانتره حاوی بتائین (به مقدار ۸/۰ درصد جیره)(تیمار ۲). لاروها ۶ بار در روز و با فاصله زمانی ۴ ساعت تغذیه شدند. نتایج نشان داد رشد و درصد بازماندگی لاروهای تغذیه شده با جیره های غذایی حاوی بتائین (تیمارهای ۱ و ۲) بطور معنی داری نسبت به تیمار شاهد بیشتر بود (۰۵/۰P<). همچنین در تست های استرس، تیمارهای ۱ و۲ درصد بقاء بالاتری نسبت به تیمار شاهد داشتند (۰۵/۰P<). آزمایش حاضر نشان داد که بتائین روی ارتقاء عملکرد رشد، درصد بقاء و مقاومت در برابر استرس های محیطی در لاروهای میگوی سفید هندی تاثیر دارد.

در این تحقیق ،‌تحمل شوری در لارو تاسماهی ایرانی تغذیه شده با ناپلیوس آرتمیا ارومیانا غنی شده با HUFA و ویتامین C ، با در معرض قرار دادن آنها در شوری‌های مختلف، مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور سیست آرتمیا ارومیانا در شرایط استاندارد تفریخ و توسط امولسیون تجاری همراه با سه سطح ۱۰، ۲۰ و ۳۰ درصد ویتامین Cهر کدام با سه تکرار غنی و به مدت ۲۰ روز لارو تاسماهی ایرانی با آنها تغذیه شدند. گروه کنترل لاروهایی بودند که با آرتمیا غنی نشده تغذیه شدند. در پایان دوره آزمایش با اندازه‍گیری طول و وزن، چربی، اسیدهای چرب غیراشباع و ویتامین Cدر لارو ماهی و با ایجاد تنش شوری ۶، ۱۲ و ۱۸ گرم در لیتر، میزان تحمل شوری آنها تا ۱۲۰ ساعت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان دادند که درصد بازماندگی بعنوان شاخص تحمل به شوری در تیمارهای آزمایشی بطور معنی‌داری در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت. ICES۳۰/۴همراه با ۲۰ درصد ویتامین Cبیشترین تحمل به تنش شوری ۱۲ گرم در لیتر (۰۰/۱±۰۰/۹۹) را در لارو ماهیان داشت اما در ۱۸ گرم در لیتر شوری همه لاروها از بین رفتند. این افزایش بازماندگی بدلیل افزایش میزان اسیدهای چرب امگا ۳ و ۶ در لارو ماهی تغذیه شده از آرتمیای غنی شده با ICES۳۰/۴می‌باشد. بنظر می‌رسد با این روش امکان رهاسازی مستقیم بچه ماهی تاسماهی ایرانی به دریا وجود دارد     ICES۳۰/۴

  تاثیر سطوح مختلف سلنیوم جیره غذایی بر روند رشد و استرس اکسیداتیو ( Oxidative stress ) بچه فیلماهی پرورشی ( Huso huso ) تغذیه شده با سطوح بالای مس بررسی گردید. بچه ماهیان با متوسط ( ± انحراف معیار) وزن ۶۹ / ۰ ± ۳۹ / ۱۳ گرم به مدت ۱۲ هفته با جیره‌های محتوی مقادیر مختلف سلنیوم شامل: سطوح پایین (صفر میلی‌گرم سلنیوم در کیلوگرم جیره HCuLSe )، به میزان کافی (۱۱ میلی‌گرم در کیلوگرم جیره HCuNSe ) و پنج برابر حد کفایت ( ۵ ۵ میلی‌گرم در کیلوگرم جیره HCuHSe ) هر یک حاوی سه برابر حد بهینه مس (۳۰ میلی‌گرم در کیلوگرم جیره) و جیره شاهد محتوی مقادیر کافی سلنیوم (۱۱ میلی‌گرم در کیلوگرم جیره) و مس (۱۰میلی‌گرم در کیلوگرم جیره) در شرایط یکسان پرورشی تغذیه شدند. درصد افزایش وزن، شاخص رشد ویژه و ضریب چاقی ماهیان تغذیه شده با HCuHSe بطور معنی‌داری کمتر از سایر تیمارها بود . غلظت مس و سلنیوم کبد با افزایش مقادیر مس و سلنیوم جیره رابطه مستقیم داشت، بطوریکه بالاترین غلظت این عناصر در کبد ماهیان تغذیه شده با جیره HCuHSe مشا هده شد. همچنین بالاترین و کمترین مقادیر متوسط (TBARS) Thiobarbiturice acid reactive substances و پراکسیداز گلوتاتیون ( Glutathione peroxidase activity ) در ماهیان تغذیه شده با HCuHSe ملاحظه گردید. فعالیت توتال ایمونوگلوبین و لایزیوزیم پلاسما ماهیان تغذیه شده با NCuNSe در بالاترین سطح بود و بدنبال آن ماهیان تغذیه شده تیمار HCuNSe قرار داشت، بطوریکه پایین‌ترین مقادیر آن در ماهیان تغذیه شده با جیره HCuHSe ثبت گردید. این نتایج دلالت بر این نکته دارند که سطوح مناسب مس و سلنیوم اضافه شده به جیره موجب کاهش استرس و بهبود پاسخ‌های ایمنی در ماهی می‌گردد. برعکس جذب بالای مس و سلنیوم موجب تحریک استرس و کاهش پاسخ‌های ایمنی در تحقیق حاضر گردید.

در مطالعه حاضر تاثیر جایگزینی کرم­خاکی Eisenia foetida با غذای تجاری بر رشد، بقاء، تعداد لاروهای حاصل و مقاومت لاروها در برابر استرس­های محیطی ماهی دم شمشیری (Xiphophorus helleri) مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش به صورت طرح کاملاٌ تصادفی در ۴ تیمار شامل، تیمار ۱ (۱۰۰% غذای تجاری)، تیمار ۲ (۲۵%کرم­خاکی+۷۵%غذای تجاری)، تیمار ۳ (۵۰%کرم­خاکی+۵۰%غذای تجاری) و تیمار ۴ (۷۵%کرم­خاکی+۲۵% غذای تجاری) با سه تکرار طراحی شد. ماهیان دم­شمشیری به میزان ۳ درصد وزن بدن تغذیه شدند. بعد از یک دوره آزمایش ۶۰ روزه، شاخص­های رشد و بقاء ماهی دم شمشیری تغذیه شده با جیره­های مختلف غذایی تحت تاثیر نوع جیره قرار نگرفت(۰۵/۰<p) اما بطور معنی­داری تحت تاثیر جنسیت قرار گرفت (۰۵/۰>p). درصد افزایش وزن،  نرخ رشد ویژه و بقاء بطور معنی­داری در جنس ماده بیشتر از جنس نر بود. بیشترین تعداد لارو حاصل در تیمار ۲ (۲۵%کرم­خاکی) مشاهده شد که نسبت به تیمار شاهد اختلاف معنی­داری داشت (۰۵/۰>p). در تیمار ۴ (۷۵%کرم­خاکی) لاروها در برابر استرس محیطی بطور معنی داری مقاومت کمتری نسبت به سایر تیمارها نشان دادند (۰۵/۰>p). با توجه به تحقیق حاضر تعداد لاروهای حاصله در ماهیان دم شمشیری تغدیه شده با جایگزینی ۲۵% افزایش معنی دار و چشمگیری نسبت به تیمار شاهد داشت. از اینرو استفاده از سطوح پایین جایگزینی ۲۵ درصد پودر کرم خاکی به جای غذای تجاری در پرورش ماهیان دم شمشیری می­تواند برای تغذیه این ماهیان مناسب باشد. 

هدف از این مطالعه بررسی تأثیر حفاظتی ویتامین C و کیتوزان بر فراسنجه­ های بیوشیمیایی خون ماهی­های در معرض پاراکوات است. در این آزمایش ماهی­ها به مدت ۲۱ روز با جیره واجد کیتوزان (۱۰۰۰ میلی­گرم به ازای هر کیلوگرم غذا)، ویتامین C (۱۰۰۰ میلی­گرم به ازای هر کیلوگرم غذا) و ویتامین C همراه با کیتوزان تغذیه شدند و به‌طور همزمان در معرض ۰۲/۰ میلی­گرم بر لیتر پاراکوات قرار گرفتند. نتایج این مطالعه نشان داد که پاراکوات موجب افزایش معنی­دار فعالیت­های آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز (AST)، آلانین آمینوترانسفراز (ALT) و آلکالین فسفاتاز (ALP)، و نیز افزایش معنی­دار سطوح گلوکز، کلسترول، تری­گلیسرید، اوره و کراتینین خون ماهیان در مقایسه با گروه کنترل شد (۰۵/۰p< )؛ ولی فعالیت­های آنزیم لاکتات دهیدروژناز (LDH) و استیل کولین­استراز (AChE)، و سطوح پروتئین کل پلاسما و گلبولین در ماهیان را در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی­داری کاهش داد (۰۵/۰p< ). پاراکوات تأثیری بر سطح آلبومین پلاسما در مقایسه با گروه کنترل نداشت (۰۵/۰p> ). اگرچه تجویز ویتامین C یا کیتوزان (به تنهایی) به ماهیان تحت تیمار پاراکوات مانع از تغییرات برخی از فراسنجه­های بیوشمیایی خون ماهیان در معرض پاراکوات شد، نتایج نشان داد که خاصیت آنتی­اکسیدانی ویتامین C بیشتر از کیتوزان است. با این حال تجویز کمپلکس ویتامین C با کیتوزان نقش مؤثری در پیشگیری از استرس اکسیداتیو و پیشگیری از تغییرات پارامترهای بیوشیمیایی خون در ماهیان در معرض پاراکوات داشته است.

این تحقیق جهت بررسی سطوح مختلف اسانس رازیانه (Foeniculum vulgare) جیره بر برخی فراسنجه­های بیوشیمیایی و مقاومت به استرس شوری در بچه­ماهی سفید دریای خزر (Rutilus kutum) انجام گرفت. برای این منظور بچه­ماهیان سفید با میانگین وزن ابتدایی ۰۰۲/۰±۶/۰ گرم بصورت تصادفی در ۵ تیمار شامل ۰ (شاهد)، ۱۰۰، ۲۰۰، ۴۰۰ و ۶۰۰ میلی­گرم اسانس رازیانه بر کیلوگرم جیره ذخیره­سازی شدند و به مدت ۶۰ روز با جیره­های آزمایشی به میزان ۱۲-۷ درصد وزن بدن و ۳ بار در روز مورد تغذیه قرار گرفتند. در پایان دوره شاخص­های مربوط به فراسنجه­های بیوشیمیایی سرم و مقاومت به استرس شوری ارزیابی شد. نتایج حاصل از آنالیز فراسنجه­های بیوشیمیایی سرم نشان داد که بیشترین میزان پروتئین تام و گلبولین در تیمار ۶۰۰ میلی­گرم اسانس مشاهده شد. بیشترین میزان آلبومین و کلسترول به­ترتیب در تیمارهای ۱۰۰ و ۴۰۰ میلی­گرم اسانس بر کیلوگرم جیره و بیشترین مقدار تری­گلیسیرید، گلوکز و کورتیزول در تیمار شاهد مشاهده شد (۰۵/۰p<). نتایج حاصل از استرس شوری (شوری­های ۶، ۱۳ و ۲۰ ­گرم/لیتر) نشان داد که تیمارهای ۱۰۰ و ۴۰۰ میلی­گرم اسانس بر کیلوگرم جیره کمترین پاسخ به استرس را نشان دادند و پس از استرس میزان تغییرات کورتیزول و گلوکز نسبت به زمان پیش از استرس، در تیمارهای حاوی اسانس مقدار کمتری را نشان داد. بالاترین میزان بازماندگی نیز در تیمارهای حاوی اسانس بدست آمد. در مجموع نتایج نشان داد که اسانس رازیانه با بهبود فراسنجه­های بیوشیمیایی (پروتئین تام، آلبومین، گلبولین، گلوکز و کورتیزول) می­تواند موجب ارتقاء سیستم ایمنی بچه­ماهیان سفید گردد. همچنین نقش مهمی در افزایش مقاومت بچه­ماهیان سفید در برابر استرس شوری ایفا کند و بهترین عملکرد مربوط به سطح ۱۰۰ میلی­گرم اسانس رازیانه بر کیلوگرم جیره بدست آمد.

اثر  بتائین  به عنوان  جاذب غذایی بر شاخص های رشد، بازماندگی و مقاومت در برابر برخی از عوامل محیطی (دما و شوری) در بچه ماهی  سفید (Rutilus frisii kutum) طی یک دور ۸ هفته ای انجام شد. تعداد ۲۲۵ عدد بچه ماهی با وزن متوسط ۲/۰± ۲۶/۲ گرم و با تراکم ۱۵ عدد در مخازن توزیع و تغذیه شدند. سطوح مختلف بتائین شامل صفر، ۵/۰، ۱، ۵/۱ و ۲ درصد به جیره غذایی تجاری (حاوی ۴۱% پروتئین و ۸% چربی) افزوده شد. میانگین شاخص های رشد و تغذیه تیمارها در پایان دوره معنی دار نبود . تفاوت معنی داری در بازماندگی ماهیان بین تیمارهای مختلف مشاهده نگردید. نتایج حاصله تفاوت معنی داری را در میزان پروتئین و چربی لاشه در بین تیمارها  نشان نداد . همچنین تفاوت معنی داری در میزان مدت زمان زنده مانی بچه ماهیان سفید تغذیه شده با سطوح مختلف بتائین در مقابله با استرسهای محیطی در انتهای دوره پرورش مشاهده نشد. در نتیجه گیری کلی میتوان گفت بتائین به عنوان یک جاذب غذایی فاقد اثر معنادار مثبت بر  عملکرد رشد، بازماندگی و مقاومت به استرس در بچه ماهی سفید  بود.

این مطالعه به‌منظور بررسی اثر استرس­های مزمن (تراکم) و حاد (دستکاری) موجود در محیط­های پرورشی بر شاخص­های استرسی و خونی فیل‌ماهی (Huso huso) در شرایط زمستانه (دمای زیر ۱۰ درجه سانتیگراد) پس از اعمال بیهوشی انجام گردید. ماهی­هایی با میانگین (± خطای استاندارد) وزن ۴/۱ ± ۳۹۹ گرم در دو تراکم پایین کم (^۲m/ kg۱) و بالا زیاد (^۲m/ kg ۸) هرکدام در ۳ تکرار به مدت یک هفته نگهداری شدند. سپس ماهیان تحت شرایط استرس حاد قرار گرفتند به‌گونه‌ای که سریعاً از آب خارج شده و به مدت ۲ دقیقه در مخزن آبی (Lll۵۰) که حاوی ۴۰۰ میلی‌گرم در لیتر پودر گل میخک بود بیهوش شده و سپس به مخزن اصلی پرورش برگردانده شدند. قبل از استرس (زمان صفر)، ۱، ۳، ۶، ۱۲، ۲۴ و ۴۸ ساعت پس از اعمال استرس از ماهیان خون‌گیری گردید و شاخص­های استرسی (کورتیزول، گلوکز و لاکتات) و خونی (هماتوکریت، هموگلوبین، تعداد گلبول قرمز، MCV، MCH، MCHC، تعداد گلبول سفید، لنفوسیت، نوتروفیل، ائوزینوفیل و مونوسیت) سنجش شد. نتایج نشان داد پس از یک هفته نگهداری ماهیان در تراکم­های پایین کم و بالا زیاد اختلافی در پارامترهای اندازه­گیری شده فوق مشاهده نشد. نتایج بررسی­ میزان پارامترهای استرسی یک ساعت پس از اعمال استرس حاد و بیهوشی اختلاف معنی­داری را با ساعت زمان صفر (قبل از استرس) نشان داد (۰۰۱/۰p<)، همچنین در میزان لاکتات            اندازه­گیری شده در ساعت ۳ پس از اعمال استرس حاد و بیهوشی اختلاف معنی­داری بین دو تیمار کم تراکم و پرتراکم مشاهده شد (۰۳۲/۰p=). تعداد گلبول سفید در ساعت ۱ و ۶ پس از اعمال استرس حاد و بیهوشی در تیمار پرتراکم با ساعت شروع اختلاف           معنی­داری از خود نشان داد (۰۰۱/۰p<). میزان MCV نیز در ساعت ۴۸ پس از اعمال استرس و بیهوشی اختلاف معنی­داری در بین تیمارهای مورد آزمایش نشان داد (۰۱۶/۰p=). در بررسی سایر پارامترها اختلاف معنی­داری بین تیمارهای مختلف در ساعت­های مختلف نمونه­گیری مشاهده نگردید (۰۵/۰<p). نتایج حاصله نشان از مقاومت بالای فیل‌ماهیان در شرایط استرس مزمن، اعمال بیهوشی و استرس حاد دارد. با این حال به نظر می­رسد بیهوشی نتوانسته است اثرات منفی اندک ناشی از استرس را حتی در شرایط دمای پایین کنترل نماید.