---

در این مطالعه اثر سطوح مختلف آرد آزولا در جیره غذایی بر عملکرد رشد و قابلیت هضم ظاهری بچّه ماهیان انگشت قد کپور معمولی در طول مدّت ۶۰ روز بررسی شد. پنج جیره های آزمایشی با مقادیر پروتئین (۳۰%) و چربی (۱۰%) یکسان و حاوی سطوح مختلف آرد آزولا (۰، ۱۵، ۲۵، ۳۵ و ۴۵ درصد از کل جیره) فرمول بندی شدند. تحقیق در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار برای هر تیمار روی بچه ماهیان انگشت قد با وزن ۲/۰± ۵/۱۶ گرم انجام شد. ۲۰ قطعه بچه ماهی به هر تکرار اختصاص یافت و در تانک های ۳۰۰ لیتری ذخیره سازی شدند. نتایج نشان داد که استفاده از آرد آزولا در جیره غذایی کپور معمولی تا سطح ۱۵ درصد، تأثیر منفی بر عملکرد رشد بچه ماهیان نداشت، ولی رشد بچه ماهیان با افزایش سطح آزولا به بیش از ۱۵ درصد، به طور معنی داری کاهش یافت. بر اساس نتایج با افزایش سطح آزولا در جیره میزان قابلیت هضم ظاهری ماده خشک کاهش معنی داری یافت. بالاترین قابلیت هضم ظاهری پروتئین در تیمار شاهد مشاهده شد. با این حال بین تیمار ۲ (حاوی ۱۵ درصد آزولا) و شاهد (بدون آزولا) از لحاظ قابلیت هضم ظاهری پروتئین اختلاف معنی داری مشاهده نشد. در مجموع نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که از آرد آزولا می توان تا سطح ۱۵ درصد در جیره غذایی ماهی کپور معمولی استفاده نمود.

---

در این مطالعه تاثیر نسبتهای مختلف غذادهی برکیفیت آب، عملکرد رشد و بقاء پست لاروهای میگوی سفید غربیLitopenaeus vannamei در سیستم پرورشی بیوفلوک مورد بررسی قرار گرفت. پست لاروهای مرحله ده میگوی سفید غربی با میانگین وزن ۷/۰±۳ میلی گرم و میانگین طول ۹۳/۰±۴/۴ میلی متر به مدت سه هفته در ظروف فایبرگلاس با حجم آبگیری ۲۰۰ لیتر و با تراکم ۱۰ پست لارو در لیتر در چهار تیمار شامل یک تیمار تعویض آب و سه تیمار بیوفلوک به ترتیب در نسبتهای مختلف غذایی ۲۵، ۲۰ و ۱۵ درصد وزن بدن تغذیه شدند. بر اساس نتایج بدست آمده، تفاوت معنی داری در مقادیر پارامترهای شاخص های کیفی آب شامل دما، شوری، اکسیژن محلول، pH بین تیمارهای آزمایش وجود نداشت (۰۵/۰ p). نتایج تحقیق آشکار می نماید که با سیستم پرورشی بیوفلوک می توان میزان تعویض آب و همچنین میزان غذادهی را نسبت به وزن بدن در پرورش پست لارو میگوی سفید غربی کاهش داد و حضور بیوفلوک سبب بهبود عملکرد رشد و تولید پست لارو میگوی سفید غربی در سیستم پرورشی بدون تعویض آب می شود.

---

این مطالعه به‌منظور ارزیابی اثر مکمل پروبیوتیک پریمالاک بر عملکرد رشد، برخی فاکتورهای بیوشیمیایی خون، بازماندگی و مقاومت به تنش شوری در بچه‌ماهیان سفید انجام شد. ماهیان (۰۰۱/۰±۰۰۲/۱ گرم) به چهار گروه تقسیم شدند که با جیره‌های حاوی سطوح مختلف پریمالاک؛ صفر (شاهد)، ۰۵/۰، ۱/۰ و ۱۵/۰ درصد به مدت ۴۵ روز تغذیه شدند. نتایج نشان داد که در ماهیان تغذیه شده با جیره‌های حاوی پریمالاک، وزن نهایی، افزایش وزن و نرخ رشد ویژه افزایش معنی‌داری داشت (۰۵/۰>p). علاوه‌براین، ضریب تبدیل غذای ماهیان تیمار شده با پریمالاک در مقایسه با گروه شاهد به‌طور معنی‌داری کاهش یافت (۰۵/۰>p). با این‌حال، میزان ضریب چاقی، گلوکز و پروتئین کل بین تیمارهای مختلف و گروه شاهد اختلاف معنی‌داری نداشتند (۰۵/۰p). بازماندگی و مقاومت به تنش شوری تحت تأثیر مکمل غذایی پریمالاک قرار نگرفت (۰۵/۰

---

تاثیر منابع مختلف کربن برکیفیت آب، عملکرد رشد و بقاء میگوی سفید غربی در مرحله پست لاروی در سیستم پرورشی بدون تعویض آب بررسی شد. پست لاروهای میگوی سفید غربی با میانگین وزن۶۰/۸± ۴۷/۹۸ میلی گرم و میانگین طول  ۷۰/۱±۳۹/۲۲ میلی متر به مدت ۳۲ روز در ظروف فایبرگلاس با حجم آبگیری ۱۳۰ لیتر و با تراکم ۱ قطعه در لیتر در پنج تیمار شامل یک تیمار تعویض آب و چهار تیمار بیوفلوک با اضافه کردن منابع مختلف کربن، ملاس، نشاسته، آرد گندم و مخلوطی از آنها به نسبت وزنی یکسان با ۱۵ تا ۹ درصد وزن بدن تغذیه شدند. تفاوت معنی داری در برخی از مقادیر پارامترهای فیزیکوشیمیایی آب شامل دما، شوری، اکسیژن محلول و pH بین تیمارهای بیوفلوک وجود نداشت (۰۵/۰<p). بیشترین pH (۰۹/۰±۲۷/۸) و بیشترین میزان اکسیژن محلول (۵۶/۰±۳۷/۶ میلی گرم در لیتر) در تیمار تعویض آب بدست آمد. بیشترین (۳۴/۰±۴۳/۰ میلی گرم در لیتر) و کمترین (۰۷/۰±۰۹/۰ میلی گرم در لیتر) میزان آمونیاک برای تیمارهای تعویض آب و بیوفلوک با اضافه کردن منبع کربن نشاسته بدست آمد که اختلاف معنی داری نشان داد (۰۵/۰>p). بیشترین میزان افزایش وزن بدن (۲۸/۲۳۱±۴۳/۱۶۴۰ میلی گرم)، سرعت رشد (۲۳/۷±۲۶/۵۱ میلی گرم در روز)، ضریب رشد ویژه (۴۲/۰±۹۷/۸ درصد در روز) و بیومس (۸۳/۲۶±۲۹/۱۹۰گرم) در تیمار بیوفلوک با اضافه کردن ملاس و بالاترین ضریب بقاء (۷۷/۰±۹۰ درصد) در تیمار بیوفلوک با اضافه کردن مخلوط مواد کربنی بدست آمد. همچنین بیشترین ضریب تبدیل غذایی (۲۳/۰±۵۲/۱) و کمترین بازده غذایی (۹۵/۷±۸۱/۶۶ درصد) در تیمار تعویض آب و بدون فلوک بدست آمد که نسبت به بقیه تیمارها اختلاف معنی داری نشان داد (۰۵/۰>p). نتایج تحقیق نشان داد که با سیستم پرورشی بدون تعویض آب و اضافه کردن مواد آلی کربن دار می توان در مخازن پرورش به بازیافت مواد زائد و بهبود کیفیت آب کمک نمود و حضور بیوفلوک سبب بهبود عملکرد رشد، مصرف بهتر خوراک و تولید میگوی سفید غربی در سیستم پرورشی بدون تعویض آب می شود.

---

امروزه، فرآورده­های گیاهی به­عنوان گروه جدیدی از محرک­های رشد، یک روش تغذیه­ای جایگزین برای محرک­های رشد آنتی­بیوتیکی در آبزی­پروری فراهم نموده­اند. این مطالعه به­منظور بررسی اثرات سطوح مختلف سنگروویت (۰، ۰۵/۰، ۱/۰ و ۱۵/۰ %) بر رشد، برخی پارامترهای بیوشیمیایی خون، بازماندگی و توان تحمل شوری در کپور معمولی (۱۱۷/۰±۶۲/۲ گرم) انجام شد. بعد از ۴۵ روز تغذیه، نتایج نشان داد که عملکرد رشد شامل؛ افزایش وزن و نرخ رشد ویژه در ماهیان تغذیه شده با سنگروویت در مقایسه با گروه شاهد بهبود یافت، امّا بین آن­ها تفاوت معنی­داری وجود نداشت (۰۵/۰<p). بین پارامترهای بیوشیمیایی در ماهیان تغذیه شده با سنگروویت نسبت به گروه شاهد تفاوت معنی­داری وجود داشت (۰۵/۰>p). کمترین مقدار کلسترول در گروه ۰۵/۰% و بیشترین سطح پروتئین کل در گروه ۱۵/۰ % سنگروویت مشاهده شد. همچنین، بیشترین مقدار گلوکز در تیمار شاهد مشاهده شد. به­منظور تعیین اثر مکمل گیاهی بر مقاومت به تنش شوری، بعد از ۴۵ روز تغذیه، تنش شوری انجام شد. به منظور سنجش هماتوکریت، خون­گیری طی ساعات ۲۴، ۷۲، ۱۲۰ و ۱۶۸ بعد از تنش انجام شد. میزان هماتوکریت در بین تیمارها اختلاف معنی­داری داشت (۰۵/۰>p). در روز سوّم بعد از تنش، میزان هماتوکریت در همه گروه­ها کاهش یافت. بازماندگی و مقاومت به تنش شوری تحت تأثیر مکمل غذاای سنگروویت قرار نگرفت. نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن سنگروویت به جیره ماهی می­تواند عملکرد رشد و پارامترهای بیوشیمیایی خون بچه­ماهیان کپور معمولی را بهبود بخشد.

---

اسید‌های آمینه خالص هر چند تا کنون به عنوان یک منبع غذایی جایگزین کامل مطرح نبوده اما در موفقیت استفاده از منابع جایگزین گیاهی در جیره‌‌ حیوانات بسیار موثر بوده­اند، زیرا این منابع جایگزین عمدتا دارای کمبود‌های اسید آمینه­ای می­باشند که استفاده از آنها را با محدودیت روبرو می­کند که این محدودیت‌ها را میتوان تا حدودی با استفاده از اسید‌های آمینه‌‌ خالص برطرف کرد. هدف مطالعه حاضر شناخت میزان عملکرد ماهی در تغذیه با اسید‌های آمینه خالص بود. این تحقیق برای دو تیمار ماهیانی که از  پروتئین پودر ماهی (FM) و ماهیانی که از ترکیب ۶۰ درصد پودر ماهی و ۴۰ درصد اسید‌های آمینه خالص ضروری و غیر ضروری (CAA) هر یک با سه تکرار به مدت ۴۲ روز تغذیه شده اند، انجام گرفت. نتایج  نشان داد هیچ تفاوت معنی­داری در بین دو تیمار در مصرف غذا، درصد بقا، شاخص‌های بیومتری و در آنالیز ترکیب شیمیایی کل بدن ماهیان مشاهده نگردید، اما در وزن نهایی، درصد افزایش وزن، شاخص رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی، نرخ کارایی پروتئین و تثبیت نیتروژنی در تیمار CAA به صورت معنی­داری کاهش عملکرد نسبت به تیمار FM مشاهده شد. بررسی پروفیل آمینواسیدی لاشه ماهیان مورد آزمایش نشان داد که تنها اسیدهای آمینه هیستیدین و پرولین در تیمار CAA نسبت به تیمار FM کاهش یافتند. کاهش عملکرد در بسیاری از فاکتور‌ها در تیمار حاوی اسید‌های آمینه خالص (CAA) نسبت به تیمار اول نشان دهنده کاهش عملکرد ماهی صبیتی جوان در استفاده از اسید‌های آمینه خالص در نسبت های بالا در جیره‌‌ می­باشد. بنابراین، استفاده از اسیدهای آمینه خالص در جیره ماهی صبیتی جوان به نسبت های بالا توصیه نمی­گردد.

---

این تحقیق به منظور بررسی اثر سطوح مختلف ال–کارنیتین جیره غذایی (۵۰، ۱۵۰، ۳۵۰، ۶۵۰، ۹۵۰، ۱۲۵۰ میلی‏گرم در هر کیلوگرم غذا) بر عملکرد رشد، ترکیب لاشه و وضعیت آنتی‏اکسیدانت (Oxidative stress) در فیل‏ماهی (Huso huso) جوان پرورشی (۶/۱۵±۱۲۴۷ گرم، میانگین، mean± SD) طراحی و انجام شد. نتایج با جیره شاهد (خوراک بیومار فرانسه) مقایسه شدند. ماهیان در ۲۱ وان فایبرگلاس (۱۰ عدد ماهی در هر وان) با یکی از ۷ جیره غذایی به مدت ۱۷ هفته تا حد سیری تغذیه شدند. در پایان دوره پرورش، متوسط وزن کسب شده کارایی غذا، میزان کارایی پروتئین و ضریب چاقی ماهیان تغذیه شده با تیمار محتوی ۳۵۰ میلی گرم ال–کارنیتین در کیلوگرم جیره غذایی به میزان قابل توجهی بالاتر از ماهیان تغذیه شده با جیره محتوی ۵۰، ۱۵۰،۹۵۰ و ۱۲۵۰ میلی‏گرم ال–کارنیتین بود (P<۰,۰۵). همچنین متوسط افزایش وزن، کارایی غذا، میزان کارایی پروتئین و ضریب چاقی در فیل‏ماهیان تغذیه شده با تیمار ۶۵۰ میلی‏گرم و جیره شاهد، به طور معنی‎داری بالاتر از ماهیان تغذیه شده با جیره‏های ۵۰، ۹۵۰ و ۱۲۵۰ میلی‏گرم ال–کارنیتین، بودند. مقادیر پروتئین بافت ماهیچه و لاشه ماهیان تغذیه شده با جیره شاهد، تیمارهای ۳۵۰ و ۶۵۰ میلی گرم در کیلوگرم جیره بطور معنی‏داری نسبت به ماهیان تغذیه شده با تیمارهای ۵۰، ۹۵۰ و ۱۲۵۰ میلی گرم ال–کارنیتین، بالاتر بود. فعالیت های سوپراکسید دسیموتاز (SOD)، گلوتاتیون (GSH) و پراکسیداز گلوتاتیون (GPX) در ماهیان تغذیه شده با جیره محتوی ۳۵۰ و ۶۵۰ میلی‏گرم در کیلوگرم ال-کارنیتین، به طور معنی‏داری نسبت به سایر تیمارها حتی نسبت به جیره شاهد بالاتر بود، در صورتیکه کمترین مقادیر متوسطTBARS  ((Thiobarbiturice acid reactive substances  در ماهیان تغذیه شده با جیره ۳۵۰ میلی‏گرم ملاحظه گردید که به استثناء تیمار ۶۵۰ میلی‏گرم با سایر تیمارها دارای اختلاف معنی‏دار آماری بود. با توجه به نتایج حاصله می‏توان اذعان نمود سطح ال-کارنیتین در جیره به میزان ۳۵۰ میلی‏گرم در کیلوگرم می‏تواند باعث بهبود عملکرد رشد، مصرف غذا، صرفه جویی در مصرف پروتئین به واسطه منابع چربی، کیفیت بافت ماهیچه و لاشه، سیستم دفاعی و آنتی اکسیدانت در فیل‏ماهی جوان پرورشی شود.

---

در این تحقیق اثرات غلظت های متفاوت عصاره آبی-الکلی برگ زیتون بر عملکرد رشد و برخی از فراسنجه های خونی و ایمنی در بچه ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) ارزیابی شد. ۱۳۵ عدد بچه ماهی کپور معمولی با میانگین وزنی ۳/۴ ± ۱۵ گرم با دو جیره حاوی ۱ و ۵ گرم در کیلوگرم عصاره آبی– الکلی برگ زیتون با ۳ تکرار (طرح تصادفی)  در ۹ آکواریم ۲۰ لیتری مجهز به هواده با تراکم ۱۵ عدد در هر آکواریوم، به مدت ۸ هفته تغذیه شدند. بعد از ۸ هفته، ابتدا شاخص های رشد محاسبه و سپس خون گیری انجام شد و برخی شاخصهای خونی و ایمنی ماهی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که اختلاف معنادار در وزن نهائی، طول نهائی، درصد افزایش وزن بدن، شاخص رشد ویژه در ماهیان گروه تیمار نسبت شاهد مشاهده وجود نداشت (۰/۰۵p>). در هر دو تیمار تغذیه شده با عصاره برگ زیتون افزایش معنادار در تعداد گلبول های سفید و لنفوسیت و کاهش معنادار در ضریب تبدیل غذایی مشاهده شد (۰/۰۵>p). بیش ترین میزان لیزوزیم و IgM در تیمار تغذیه شده در جیره حاوی ۵ گرم در کیلوگرم عصاره برگ زیتون مشاهد شد (۰/۰۵>p). براساس نتایج مذکور، عصاره برگ زیتون تولید شده در استان گیلان در هر دو میزان ۱ و ۵ گرم در کیلوگرم منجر به کاهش ضریب تبدیل غذایی و بهبود برخی از شاخص های خونی و ایمنی در بچه ماهیان کپور پرورشی شد.


 

---

---

 پروبیوتیک­ها، به عنوان مکمل غذایی میکروبی زنده هستند که با ایجاد تعادلدر جمعیت میکروبی روده نقش موثری در رشد و فعالیت آنزیم­های گوارشی میزبان دارند. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی اثر سطوح مختلف مخمر Saccharomyces cerevisiae بر عملکرد رشد، ترکیب شیمیایی بدن و فعالیت آنزیم­های گوارشی ماهی کفال خاکستری، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با ۴ تیمار و ۳ تکرار شامل جیره‎های غذایی حاوی ۱۰^۶×۱، ۱۰^۶×۳ و ۱۰^۶×۵ (سلول در گرم غذا) و شاهد (جیره پایه بدون مخمر) انجام شد. ماهی­ها با میانگین وزنی ۶۵/۰± ۵۶/۵ گرم به ‌صورت تصادفی در ۱۲ مخزن فایبرگلاس با تراکم ۲۰ قطعه در هر مخزن توزیع و به‌ مدت ۶۰ روز با جیره‎های آزمایشی تغذیه شدند. نتایج نشان داد که جیره‎ غذایی حاوی ۱۰^۶×۵  سلول مخمر در گرم غذا، بر میزان افزایش وزن بدن (۵۷/۱۳±۳۶/۲۴۰ درصد)، وزن نهایی (۵۵/۱±۲۸/۱۹گرم)، کارایی پروتئین (۵۶/۰±۰۱/۱۰ درصد) و بقاء (۵/۱±۴۰/۹۴ درصد) اثرات مثبت و معنی­داری نسبت به گروه شاهد و تیمار۱۰^۶× سلول در گرم غذا داشت (۰۵/۰>p). همچنین بیشترین میزان فعالیت آنزیم‎های پروتئاز (۵۲/۱۳±۵۰/۳۶۲ واحد بر میلی گرم پروتئین) و آمیلاز (۷۰/۱۷±۵۰/۱۹۹ واحد بر میلی گرم پروتئین)  در جیره‎ غذایی حاوی ۱۰^۶×۵  سلول درگرم غذا مشاهده شد (۰۵/۰>p). این مطالعه نشان می‎دهد که استفاده از مخمر S. cerevisiae (۱۰^۶×۳ و ۱۰^۶×۵ سلول در گرم غذا) می‎تواند دارای اثرات مثبتی بر عملکرد رشد، کارایی تغذیه، ترکیب شیمیایی بدن و فعالیت آنزیم­های گوارشی ماهی کفال خاکستری باشد.

---

آهن و مس دو عناصر کم‌نیاز ضروری یا ریزمغذی هستند که در بسیاری از فرایندهای حیاتی بیولوژیکی، آنزیم‌های کلیدی و سیستم ایمنی نقش مهمی ایفا می‌کنند. در مطالعه حاضر اثرات تغذیه با منابع مختلف مکمل آهن و مس بر عملکرد رشد و برخی شاخص‌های خون شناسی ماهی سفیدک سیستان Schizothorax zarudnyi با میانگین وزنی ۴۵/۰± ۹۷/۲۳ گرم بررسی شد. تیمارهای غذایی طی ۶۰ روز تحقیق شامل ماهیان تغذیه‌شده با (۱) جیره شاهد فاقد هرگونه مکمل مس و آهن، (۲) جیره حاوی ۱۵۰ میلی‌گرم در کیلوگرم مکمل آهن معدنی، (۳) جیره حاوی ۳ میلی‌گرم در کیلوگرم مکمل مس معدنی، (۴) جیره حاوی ۱۵۰ و ۳ میلی‌گرم در کیلوگرم مکمل آهن و مس معدنی، (۵) جیره حاوی ۱۵۰ میلی‌گرم در کیلوگرم مکمل نانوذره آهن، (۶) جیره حاوی ۳ میلی‌گرم در کیلوگرم مکمل نانوذره مس و (۷) جیره حاوی ۱۵۰ و ۳ میلی‌گرم در کیلوگرم مکمل نانوذره آهن و نانوذره مس بودند. نتایج نشان داد که افزودن آهن و مس به جیره غذایی باعث بهبود شاخص‌های رشد و خون­شناسی در مقایسه با شاهد می‌گردد و اشکال نانویی آهن و مس، خصوصا استفاده توام آنها مؤثرتر از اشکال معدنی آنها عمل می‌کند به­طوریکه ماهیان تیمار هفت بهترین نتایج را در مقایسه با دیگر تیمارها از نظر شاخص­های عملکرد رشد و تغذیه نشان دادند (۰۵/۰P<). همچنین ماهیان تیمار هفت بالاترین مقادیر را در کلیه شاخص‌های خون­شناسی نشان دادند و شاخص‌های هماتوکریت و هموگلوبین و تعداد کل گلبول قرمز این تیمار با سایر تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی دار نشان داد. شاخص‌های MCV و MCH تیمار هفت نیز دارای اختلاف معنی‌داری با تیمار شاهد بود (۰۵/۰P<). در جمع­بندی نتایج به‌دست‌آمده از این تحقیق، افزودن هم‌زمان دو نانوذره آهن و مس منجر به بهبود بیشتر شاخص های رشد و خون­شناسی ماهی سفیدک سیستان نسبت به افزودن جداگانه و اشکال معدنی آن­ها می­گردد.

---

در دهه اخیر استفاده از خوراک فراسودمند حاوی پروبیوتیک‌ها مورد توجه پرورش دهندگان آبزیان قرار گرفته و یکی از موارد مورد توجه روش افزودن پروبیوتیک‌ها به خوراک آبزیان از جمله میگو می‌باشد. در این پژوهش، اثربخشی روش‌های مختلف آماده کردن جیره خوراک فراسودمند حاوی پروبیوتیک بومی تک سل بر  عملکرد رشد میگوی سفید غربی مورد مقایسه قرار گرفت. بدین منظور پست لاروهای میگو در هشت تیمار آزمایشی با پروبیوتیک تک سل (دوز‌های ۱۰^۶ ، ۱۰^۷ و  ۱۰^۸ واحد تشکیل دهنده کلونی در هر کیلوگرم (CFU kg^-۱) به دو صورت جیره های حاوی پروبیوتیک مخلوط شده در پلت و جیره‌های حاوی پروبیوتیک اسپری شده بر پلت و جیره‌ فاقد پروبیوتیک (شاهد)، به مدت ۴۰ روز در تانک مورد تغذیه قرار گرفتند. تیمارهای تغذیه شده با جیره حاوی پروبیوتیک عملکرد بهتری در نرخ رشد ویژه، نرخ رشد نسبی، بازماندگی و ضریب تبدیل غذایی در مقایسه با گروه‌های شاهد نشان دادند (۰۵/۰>p). بیشترین افزایش شاخص‌های رشد در تیمار پروبیوتیک اسپری شده بر پلت با دوز CFU kg^-۱ ۱۰^۸ مشاهده گردید که با تیمارهای حاوی پروبیوتیک مخلوط شده در پلت اختلاف معنی‌داری نداشت (۰۵/۰<p). نتایج این پژوهش نشان داد که خوراک فراسودمند حاوی پروبیوتیک بومی تک سل صرف نظر از دوز و روش آماده سازی جیره منجر به بهبود شاخص‌های رشد و بازماندگی در میگوی سفید غربی می‌شوند و دوزهای CFU kg^-۱ ۱۰^۷ و ۱۰^۸ دارای بیشترین اثر بود.

---

این مطالعه به بررسی عملکرد رشد و ترکیب اسیدهای چرب میگوی پاسفید غربی (Litopenaeus vannamei) تغذیه شده با سطوح مختلف عصاره جلبک دونالیلا (Dunaliella salina) پرداخته است. پست لارو میگوها با متوسط وزن ۰۱/۰±۸۶/۰ گرم با ۳ نوع رژیم غذایی حاوی ۵/۰، ۱و ۵/۱ گرم عصاره جلبک دونالیلا بر کیلوگرم غذا و رژیم غذایی شاهد (فاقد عصاره) به ‌‌مدت ۶۰ روز تغذیه شدند (مجموعاً ۴ تیمار و هر تیمار ۳ تکرار). بهترین درصد وزن بدست آمده (۳۵/۲۱ ±۳۸/۱۴۱ درصد)، ضریب رشد ویژه (۵۵/۰ ±۶۹/۱ درصد) و میزان کارایی پروتئین (۴۲/۰ ±۷۹/۲ درصد) در میگوهای تغذیه شده با ۱ گرم عصاره جلبک دونالیلا بر کیلوگرم غذا مشاهده شد. در رژیم‌‌های حاوی ۵/۰ و ۱ گرم عصاره جلبک دونالیلا بر کیلوگرم غذا میزان اسیدهای چرب چند زنجیره غیر اشباع به ‌‌صورت معنی‌‌داری افزایش یافت (۰۵/۰>p). میزان آراشیدونیک اسید (۶- n۴: ۲۰)، لینولئیک اسید (۶- n۲: ۱۸) و دیکوزا هگزانوئیک اسید (۳- n۶: ۲۲) در میگوهای دریافت‌کننده ۵/۰ و ۱ گرم عصاره جلبک دونالیلا بر کیلوگرم غذا به‌‌ طور معنی‌‌دار بیشتر از تیمار شاهد بود (۰۵/۰>p). از اینرو، استفاده از عصاره جلبک دونالیلا در سطح ۱ گرم بر کیلوگرم غذا برای بهبود عملکرد رشد و ترکیب اسیدهای چرب بدن در میگوی پاسفید غربی پیشنهاد می‌‌گردد.

---

تاثیر جایگزینی سطوح مختلف روغن ماهی کیلکا با روغن کانولا بر شاخص‏های رشد، ترکیب لاشه و آنزیم‌های گوارشی بچه تاسماهیان سیبری (Acipenser baerii) مورد بررسی قرار گرفت. ۱۸۰ عدد بچه ماهی (وزن متوسط ۰۹/۲±۵/۲۲ گرم) به مدت ۱۰ هفته با ۴ جیره غذایی پروتئین و چربی (۴۴ و ۱۴ درصد) ((۱: ۱۰۰ درصد روغن ماهی (FO_۱۰۰)، ۲: ۱۰۰ درصد روغن کانولا (CO_۱۰۰)،۳: ۵۰ درصد روغن ماهی + ۵۰ درصد روغن کانولا (CO_۵۰+FO_۵۰) و ۴: ۷۰ درصد روغن ماهی + ۳۰ درصد روغن کانولا (FO_۱۰۰+CO_۳۰)) تغذیه شدند. میاﻧﮕﻴن شاخص‌های رشد و کارایی غذا در ﺑﭽﻪﻣﺎﻫﻴان تغذیه شده با جیره های FO_۱۰۰ و CO_۱۰۰ به طور معنی‏داری نسبت به ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی مخلوطی از روﻏﻦ کانولا و روغن ماهی (CO_۵۰+FO_۵۰ و FO_۱۰۰+CO_۳۰) کمتر بود (۰۵/۰p<). تغییر در نسبت روﻏﻦ ﻣﺎﻫﯽ و روﻏﻦ کانولا موجب تغییر معنی‌دار در رطوﺑﺖ، ﭼﺮﺑﯽ و خاکستر لاشه (۰۵/۰p<) شد، اما اثر معنی‌داری بر پروتئین لاشه نداشت (۰۵/۰p>). مقادیر آنزیم لیپاز و کیموتریپسین در ماهیان تغذیه‌شده با جیره ‏CO_۵۰+FO_۵۰ به‌ طور معنی‌داری بالاتر از ماهیان تغذیه شده با جیره‏های  FO_۱۰۰و CO_۱۰۰ بود (۰۵/۰p<). نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده ترکیبی از منابع روغن گیاهی و روغن جانوری به نسبت مساوی تاثیر بهتری بر شاخص‌های رشد، ترکیب لاشه و آنزیم‌های گوارشی تاسماهی سیبری در مرحله رشد دارد.

---

در این تحقیق، تاثیر مصرف آرد میوه بلوط اکسترود شده بر عملکرد رشد و ترکیبات لاشه کپور معمولی مطالعه شد. چهار نوع جیره حاوی: ۱) ۱۷ درصد آرد گندم اکسترود شده، ۲) ۵ درصد آرد گندم اکسترود نشده و ۱۲ درصد آرد گندم اکسترود شده، ۳) ۵ درصد آرد بلوط اکسترود نشده و ۱۲ درصد آرد گندم اکسترود شده و ۵ درصد آرد بلوط اکسترود شده و ۴) ۱۲ درصد آرد گندم اکسترود شده، در قالب طرح کاملاً تصادفی ارزیابی شد. پرورش در مخازن گرد ۲۵۰ لیتری، با تراکم ۱۵ قطعه ماهی با میانگین وزنی ۴/۵ گرم و با ۳ تکرار آغاز شد. بعد از ۴ هفته، تفاوت معنی‌‌داری در وزن و طول کل ماهی‌‌ها مشاهده نشد، اما پس از ۸ هفته بالاترین وزن و طول کل در صورت تغذیه از جیره ۴ مشاهده گردید. اکسترود کردن آرد بلوط اثر مثبت معنی‌‌دار بر وزن و طول کل داشت اما اکسترود کردن آرد گندم چنین اثری نداشت. جیره‌‌ اثر معنی‌‌داری بر ضریب چاقی، نرخ رشد ویژه، میزان بلع غذا، ضریب تبدیل غذایی، نرخ بازدهی پروتئین، نرخ بازدهی چربی، ذخیره پروتئین، میزان رطوبت لاشه و نرخ زنده‌‌مانی نداشت. اکسترود کردن آرد گندم و آرد بلوط اثر مثبت معنی‌‌دار بر ذخیره چربی داشت و این اثر در صورت مصرف آرد بلوط بیشتر بود. میزان پروتئین و خاکستر لاشه در اثر تغذیه از آرد بلوط اکسترود نشده به‌‌ طور معنی‌‌دار کاهش یافت. تغذیه از آرد گندم یا آرد بلوط اکسترود نشده سبب کاهش معنی‌‌دار درصد چربی لاشه گردید و این کاهش با مصرف آرد بلوط اکسترود نشده، شدیدتر بود. در مجموع، می‌‌توان پس از کندن پوسته میوه بلوط، از آرد آن به جای آرد گندم در سطح ۵ درصد جیره اکسترود شده کپور معمولی استفاده نمود.

---