---

غذاهای زنده از ضروریات تغذیه مراحل لاروی اکثر آبزیان دریایی و بخصوص میگو است که در سالهای اخیر و بدلیل هزینه‌های بالای تولید آنها، تلاش در جهت جایگزینی با غذاهای مصنوعی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. هدف این مطالعه نیز با توجه به فراگیر شدن پرورش میگو وانامی در کل کشور در همین راستا است. در این تحقیق میگوی پاسفید غربی از مرحله زوآی ۱ تا مایسیس و سپس  تا پست لارو ۱۵ در ظروف پلاستیکی ۲۰ لیتری، با ۱۰ لیتر آبگیری در شروع دوره و با تراکم ۱۰۰ لارو در لیتر پرورش داده شدند. تحقیق با ۹ تیمار  غذایی هر کدام در ۳ تکرار  در تانک‌های پرورشی مجهز به سنگ هوا در هر ظرف و در آب باشوری ۲±۳۰ قسمت در هزار و با ۴ بار غذادهی در شبانه‌روز انجام شد. تیمارهای غذایی شامل طیف کامل غذای زنده (ریز جلبک  کیتوسروس و ناپلیوس آرتمیا)، ترکیب غذای زنده با غذای مصنوعی  و طیف کامل غذای مصنوعی طی مراحل لاروی مورد استفاده قرار گرفت. منظور از غذای مصنوعی، غذای دست‌ساز در این پروژه و مقایسه آن با غذای وارداتی است که در تیمارهای مختلف مورد توجه قرار گرفتند. نتایج حاصله نشان داد که میانگین افزایش وزن و درصد بازماندگی در زمان تغذیه توام از وضعیت مطلوبتری نسبت به گروه‌های دیگر تیماری برخوردار بودند و تغذیه از غذای مصنوعی، دست‌ساز یا وارداتی در کل دوره پرورش، موجب تلفات شدید لاروها گردید. همچنین مشخص شد که در صورت تامین غذای زنده در مرحله زوآ، امکان جایگزینی ۱۰۰ درصد غذای مصنوعی آزمایشی در مرحله مایسیس تا پست لارو در مورد این میگو وجود ندارد بطوریکه در این  تیمارها در شاخص‌های رشد تنزل معنی‌دار نسبت به سایر تیمارها مشاهده گردید(P<۰/۰۵). در مجموع می‌توان اظهار داشت که جایگزینی بخشی از غذای زنده با غذای مصنوعی طی مراحل لاروی بدون تاثیر منفی بر شاخص‌های رشد و بازماندگی امکان‌پذیر است و همچنین غذای مصنوعی دست‌ساز نسبت به غذای مصنوعی وارداتی از عملکرد مطلوبی برخوردار بوده و می‌توان از آن به جای غذای مصنوعی وارداتی بصورت توام با غذاهای زنده، برای تغذیه مراحل لاروی میگو استفاده نمود.

---

به منظور بررسی تغییرات فاکتورهای ایمنی هموسیت کل(THC) و پروتئین پلاسما کل (TPP) در میگوی پاسفید غربی (Litopenaeus vannamei) آلوده به بیماری مونودون باکولوویروس(MBV)(Monodon baculovirus) ، تعداد ۳۶۰میگو جوان پاسفید غربی با میانگین وزنی ۷ تا ۱۲ گرم از استخرهای پرورشی پژوهشکده‌ میگوی کشور تهیه و به مدت دو روز درمحل آزمایشگاه به منظور رفع استرس های محیطی وآداپته شدن بامحیط نگه داری شدند.این میگوها از لحاظ عفونت ویروسی قبل از انجام مطالعه به صورت تصادفی مورد آزمایش قرار گرفته و عدم ابتلا آنها به بیماریهای شایع از قبیل WSSV,TSV,IHHNV,MBV,HPV,NHP در مراکز تکثیر و پرورش به وسیله تست PCR مورد تائید قرار گرفت. یک گروه ۶۰ تایی میگو به عنوان تیمار برای مواجهه با ویروس از طریق غذا با سه تکرار و گروه دیگر به عنوان کنترل با سه تکرار در نظر گرفته شد.پس از مواجهه سازی نمونه گیری جهت آزمایشات مختلف و در ساعات ۰،۱۲،۲۴،۴۸،۹۶ ساعت صورت گرفت.آزمایش PCR با استفاده از کیت IQ۲۰۰۰ وجود ویروس را در گروه تیمار تایید نمود در حالیکه گروه کنترل عاری از آلودگی بود. تهیه همولنف از میگوها و ارزیابی THC و TPP در ساعات مورد نظر صورت گرفت و نتایج حاصل نشان داد که تفاوت معنی داری در بین گروه های کنترل و تیمار وجود داشت(P<۰,۰۵). نتایج حاصل از این تحقیق میتواند در کنترل و پیشگیری از بیماری MBV مورد استفاده قرار گیرد.

---

---

در این مطالعه اثر جیره­های آزمایشی حاوی سطوح مختلف کربوهیدرات و نیاسین بر شاخص­های رشد و ترکیب لاشه و شاخص­های بیوشیمیایی همولنف میگوی جوان پاسفید(Litopenaeus vannamei) در پژوهشکده میگوی بوشهر به مدت ۴۵ روز مورد بررسی قرار گرفت. میانگین وزن اولیه میگوها ۳۳/۰±۵ گرم و پرورش در تانک­های ۳۰۰ لیتری و در ۸ تیمار انجام شد. تغذیه ۴ بار در روز و با استفاده از جیره آزمایشی فرموله شده حاوی دو سطح ۱۵ و ۳۰ درصد کربوهیدرات و سه سطح ۱۰۰، ۱۵۰ و ۲۰۰ میلی­گرم در کیلوگرم نیاسین انجام شد. همچنین دو تیمار ۳۰ و ۱۵ درصد کربوهیدرات بدون نیاسین به عنوان شاهد استفاده شد. در انتهای دوره، شاخص­های رشد، ترکیب لاشه و شاخص­های بیوشیمیایی همولنف در تیمارها اندازه­گیری شد. بهترین عملکرد رشد شامل بالاترین مقدار وزن نهایی (۵/۰±۰۵/۱۴ گرم)، طول نهایی (۰۵/۰±۳۸/۱۳ سانتی متر) و نرخ رشد ویژه (۰۷/۰±۲۳/۲ درصد) در تیمار حاوی ۱۵ درصد کربوهیدرات و ۱۰۰ میلی­گرم نیاسین در هر کیلوگرم غذا اندازه­گیری شد (۰۵/۰p<). همچنین بالاترین مقدار گلوگز (mg/dL ۸۸/۰±۶۶/۵۳)، لیپوپروتئین­های پر چگالی (HDL) (mg/dL ۵۷/۰±۲۷) و پروتئین کل (mg/dL ۱۷/۰­±۹۰/۱۰) در تیمار حاوی ۱۵ درصد کربوهیدرات و ۱۰۰ میلی­گرم نیاسین در هر کیلوگرم غذا بود (۰۵/۰p<). از سویی، بالاترین مقدار پروتئین لاشه در تیمارهای حاوی ۱۵ درصد کربوهیدرات و مقدار ۱۵۰-۱۰۰ میلی­گرم نیاسین در کیلوگرم جیره غذایی مشاهده شد (۰۵/۰p<). همچنین با کاهش مقدار کربوهیدرات جیره غذایی مقدار چربی لاشه کاهش یافت (۰۵/۰p<). نتایج نشان داد که سطح پایین کربوهیدرات به همراه ۱۰۰ میلی­گرم نیاسین در کیلوگرم جیره غذایی میگوی پاسفید جوان سبب اثرگذاری مطلوب بر رشد، ترکیب لاشه و همولنف میگوهای جوان وانامی می‌شود.

---

این مطالعه، به‌‌منظور ارزیابی اثر عصاره زنجبیل (Zingiber officinale) بر فعالیت آنزیم‌‌های گوارشی (کیموتریپسین، تریپسین، پروتئاز، لیپاز و آمیلاز) و برخی پارامتر‌‌های بیوشیمیایی (آلکالین فسفاتاز، پروتئین تام، آلبومین، گلوبولین و لیزوزیم) میگوی پا‌‌سفید غربی (Litopenaeus vannamei) انجام شد. تعداد ۶۰۰ پست لارو میگو (با وزن اولیه ۷/۰±۰۶/۱ گرم) به ‌‌طور تصادفی در ۱۲ مخزن فایبرگلاس در۴ تیمار با تراکم ۵۰ میگو در هر تانک توزیع شدند. میگوهای گروه شاهد با غذای پایه بدون عصاره زنجبیل تغذیه شدند. میگوهای سایر گروه‌‌ها با غذاهای پایه حاوی ۵/۰،۰/۱ و ۵/۱ گرم بر کیلوگرم غذا تغذیه شدند. رژیم‌‌های غذایی به میزان ۱۰ درصد وزن زنده بدن میگو به مدت ۸ هفته مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که فعالیت آنزیم‌‌های آمیلاز، لیپاز و پروتئاز و میزان پروتئین تام، آلبومین و گلوبولین در گروه ۵/۰ و ۰/۱ گرم عصاره زنجبیل بر کیلوگرم غذا به طور معنی‌‌داری در مقایسه با گروه شاهد و ۵/۱ گرم عصاره زنجبیل بر کیلوگرم غذا افزایش یافت (۵/ ۰>p). بیشترین میزان فعالیت آنزیم‌‌های آمیلاز (۰۵/۰±۳۵/۱ واحد بر میلی‌‌گرم پروتئین) و لیپاز (۰±۰۹/۰ واحد بر میلی‌‌گرم پروتئین) در گروه ۱ گرم عصاره زنجبیل بر کیلوگرم غذا مشاهده شد. در مجموع، نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از سطوح ۵/۰ و۰/۱ گرم عصاره زنجبیل بر کیلوگرم غذا جهت افزایش فعالیت آنزیم‌‌های گوارشی و برخی پارامترهای بیوشیمیایی در جیره غذایی میگوی پاسفید غربی توصیه می‌‌گردد.
 

---

این مطالعه به بررسی عملکرد رشد و ترکیب اسیدهای چرب میگوی پاسفید غربی (Litopenaeus vannamei) تغذیه شده با سطوح مختلف عصاره جلبک دونالیلا (Dunaliella salina) پرداخته است. پست لارو میگوها با متوسط وزن ۰۱/۰±۸۶/۰ گرم با ۳ نوع رژیم غذایی حاوی ۵/۰، ۱و ۵/۱ گرم عصاره جلبک دونالیلا بر کیلوگرم غذا و رژیم غذایی شاهد (فاقد عصاره) به ‌‌مدت ۶۰ روز تغذیه شدند (مجموعاً ۴ تیمار و هر تیمار ۳ تکرار). بهترین درصد وزن بدست آمده (۳۵/۲۱ ±۳۸/۱۴۱ درصد)، ضریب رشد ویژه (۵۵/۰ ±۶۹/۱ درصد) و میزان کارایی پروتئین (۴۲/۰ ±۷۹/۲ درصد) در میگوهای تغذیه شده با ۱ گرم عصاره جلبک دونالیلا بر کیلوگرم غذا مشاهده شد. در رژیم‌‌های حاوی ۵/۰ و ۱ گرم عصاره جلبک دونالیلا بر کیلوگرم غذا میزان اسیدهای چرب چند زنجیره غیر اشباع به ‌‌صورت معنی‌‌داری افزایش یافت (۰۵/۰>p). میزان آراشیدونیک اسید (۶- n۴: ۲۰)، لینولئیک اسید (۶- n۲: ۱۸) و دیکوزا هگزانوئیک اسید (۳- n۶: ۲۲) در میگوهای دریافت‌کننده ۵/۰ و ۱ گرم عصاره جلبک دونالیلا بر کیلوگرم غذا به‌‌ طور معنی‌‌دار بیشتر از تیمار شاهد بود (۰۵/۰>p). از اینرو، استفاده از عصاره جلبک دونالیلا در سطح ۱ گرم بر کیلوگرم غذا برای بهبود عملکرد رشد و ترکیب اسیدهای چرب بدن در میگوی پاسفید غربی پیشنهاد می‌‌گردد.

---

تحقیق حاضر، به‌‌منظور بررسی اثر آرتمیا Artemia urmiana غنی شده با ریزجلبک کیتوسروس (Chaetoceros sp.) بر ترکیب اسیدهای چرب و وضعیت آنتی‌اکسیدانی میگوی پاسفید غربی  (Litopenaeus vannamei) به مدت دو ماه صورت گرفت. در این مطالعه، تعداد ۳۰۰۰ پست لارو میگو با میانگین وزنی  ۰۳/۰± ۳۶/۰ گرم در یک طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار آزمایشی و سه تکرار ( با تعداد ۲۵۰ قطعه در هر تکرار) که شامل تیمار آزمایشی شاهد (تغذیه شده با ناپلیوس آرتمیای غنی نشده) و تیمارهای آزمایشی ۲، ۳، ۴ که به‌ترتیب با ناپلیوس آرتمیای غنی شده با ریز جلبک کیتوسروس با تراکم ۱۰^۴× ۴۴۲، ۱۰^۴× ۳۴۸ و ۱۰^۴× ۱۲۰ سلول در هر میلی‌‌لیتر تغذیه شده‌اند، مورد استفاده قرار گرفتند. بر اساس نتایج حاصله، در پایان آزمایش، بیشترین میزان ایکوزاپنتانوییک اسید (۳۵/۰±۹۵/۶ درصد) و دوکوزاهگزانوئیک اسید (۰۷/۱±۹۱/۷ درصد)، آراشیدونیک اسید (۰۲/۱±۲۸/۶ درصد)، گاما لینولنیک اسید (۱۲/۰±۸۷/۰ درصد) و استئاریک اسید (۱۵/۰±۷۵/۹ درصد) در تیمار ۴ مشاهده شد. همچنین بیشترین میزان سوپراکسید دیسموتاز (۱۸/۲±۱۲/۲۶ واحد بر میلی‌‌لیتر)، گلوتاتیون پراکسیداز (۸۰/۴±۱۰/۸۳ واحد بر میلی‌‌لیتر) و کاتالاز (۱۲/۰±۳۸/۵ واحد بر میلی‌‌لیتر) در تیمار۴ گزارش شد و اختلاف معنی‌‌داری با سایر تیمارها نشان داد (۰۵/۰>p). در کل، نتایج این تحقیق نشان داد که تیمارهای تغذیه شده با ناپلیوس آرتمیا غنی شده با تراکم مختلف ریزجلبک کیتوسروس، ترکیب اسید‌‌های چرب و وضعیت آنتی اکسیدانی بهتری را در مقایسه با شاهد نشان دادند و استفاده از ناپلیوس آرتمیای غنی شده با تراکم ۱۰^۴× ۱۲۰ سلول در هر میلی‌‌لیتر ریزجلبک کیتوسروس در جیره غذایی پست لارو میگو توصیه می‌‌گردد.

---

این تحقیق به منظور بررسی مقایسه‌‌ای اثرات عصاره الکلی برگ درخت چندل (Rhizophora mucronata) در جیره غذایی بر عملکرد رشد، بازماندگی، ترکیبات بیوشیمیایی میگوی پا سفید غربی (Litopenaeus vannamei) صورت پذیرفت. آزمایش با استفاده از ۶۰۰ عدد میگو (۲ گرم) در قالب طرح کاملاً تصادفی با ۴ تیمار و ۳ تکرار و ۵۰ عدد میگو در هر تکرار و به مدت ۶۰ روز انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: ۱- جیره پایه (کنترل)، ۲- جیره پایه + ۱ میلی گرم عصاره اتانولی برگ چندل، ۳- جیره پایه + ۵/۲ میلی گرم عصاره اتانولی برگ چندل و ۴- جیره پایه + ۵ میلی گرم عصاره اتانولی برگ چندل بودند. در پایان دوره آزمایش برخی شاخص‌‌های رشد، بیوشیمیایی و بقاء سنجش گردید. بر اساس نتایج حاصله، افزایش وزن بدن، افزایش رشد روزانه و ضریب رشد ویژه در تیمارهای حاوی ۱، ۵/۲ و ۵ میلی‌‌گرم در کیلوگرم عصاره اتانولی برگ چندل نسبت به گروه شاهد به صورت معنی‌‌داری بیشتر بود (۰۵/۰P<). بیشترین طول کاراپاس به صورت معنی‌‌داری نسبت به سایر گروه‌‌های آزمایش در تیمار ۵/۲ میلی‌‌گرم سنجش گردید (۰۵/۰P<). همچنین درصد بقاء در همه تیمارهای عصاره نسبت به شاهد افزایش معنی‌‌دار داشت (۰۵/۰P<). بیشترین میزان پروتئین خام لاشه و کم ترین میزان رطوبت در ۵/۲ میلی گرم مشاهده شد. کمترین میزان لایزوزیم در تیمار شاهد وبیشترین میزان لایزوزیم در تیمار ۵ میلی‌‌گرم و سپس در تیمار ۱ و ۵/۲ میلی‌‌گرم مشاهده ‌‌گردید (۰۵/۰P<). بیشترین میزان فنول‌‌اکسیداز در تیمار ۱ میلی‌‌گرم مشاهده گردید (۰۵/۰P<). بر اساس نتایج بدست آمده بیشترین میزان پروتئین و آلبومین در تیمار ۵/۲ و ۵ میلی گرم و کم ترین میزان آن در تیمار شاهد و ۱ میلی‌‌گرم مشاهده گردید (۰۵/۰P<). در مجموع، نتایج این پژوهش نشان داد که تیمار ۵/۲ میلی گرم عصاره برگ چندل در جیره تاثیر مثبتی بر برخی از شاخص‌‌ های رشد، بیوشیمیایی و بقاء میگوی پاسفید داشت.