۸ نتیجه برای Penaeus Indicus
حسن نصراله زاده ساروی، حسینعلی خوشباور رستمی، داود کر ،
دوره ۱۲، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۲ )
چکیده
پروژه بررسی امکان پرورش میگوی سفید هندی (P. indicus) در استخرهای ساحلی استان مازندران با توجه به وجود شرایط آب و هوایی در منطقه بهشهر (دو کیلومتری مجاور خلیج گرگان) از اوایل فصل تابستان تا اوایل فصل پاییز در سال ۱۳۸۰ با شناخت خصوصیات فیزیکی و شیمیایی انجام شد.
در طول دوره پرورش، ۳۲ نمونه آب از چهار استخر انتخاب شده، جمع آوری گردید تا اندازه گیری فاکتورهای فیزیکی شامل دمای آب، شوری، شفافیت و عوامل شیمیایی شامل اکسیژن محلول، آمونیوم، نیتریت و ارتوفسفات براساس روش های استاندارد انجام گیرد. نتایج آزمایشات نشان داد که تغییرات فاکتورهای دمای آب، شوری، pH و شفافیت بترتیب ۵/۲۴ تا ۲۹ درجه سانتیگراد، ۵/۳۱ ppt، ۰۲/۸ تا ۱۸/۸ و ۱۸ تا ۵۰ سانتیمتر و محدوده غلظتی اکسیژن محلول، آمونیوم، نیتریت و ارتوفسفات بترتیب برابر با ۸/۳ تا ۵/۹ میلی لیتر/لیتر، ۰۰۲۲/۰ تا ۰۱۵/۰ ppm و ۰۱۴۵/۰ تا ۰۳۷۶/۰ ppm در یک دوره پرورش بوده است.
در نتیجه ، با توجه به این که این میگو سازگاری مطلوب و قدرت انطباق با اقلیمهای مختلف را دارد لذا این منطقه از نظر دما و شوری آب برای یک دوره پرورش مناسب تشخیص داده می شود. همچنین از نظر عناصر محلول مضر مانند آمونیاک و یون سمی نیتریت هم مشکل خاصی وجود نداشته است.
اسماعیل پقه، عبدالمحمد عابدیان، جاسم غفله مرمضی،
دوره ۱۳، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۳ )
چکیده
این پروژه در ایستگاه تحقیقات شیلاتی بندر امام خمینی (ره) در تابستان ۱۳۸۱، بمنظور تعیین شوری مطلوب برای پرورش میگوی سفید هندی (Penaeus indicus) با پنج سطح شوری شامل ۱۰، ۲۰، ۳۰، ۴۰، ۵۰ قسمت در هزار و چهار تکرار به صورت کاملا تصادفی انجام پذیرفت. بچه میگوهای سفید هندی ۳۵ روزه (PL۳۵) با میانگین وزن (۰,۰۲۴ ± ۰.۲۶ گرم) به مدت ۶۰ روز در مخازن ۳۰۰ لیتری که با ۲۰۰ لیتر آب پر شده بودند، با تراکم ۲۰ عدد در هر مخزن پرورش یافتند و شاخصهای رشد و بازماندگی بچه میگوها در شوریهای مختلف طی دوره پرورش بررسی شد. نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که شوری روی شاخصهای رشد و بازماندگی بچه میگوهای سفید هندی دارای اثر معنی دار بود(P<۰.۰۵) و بیشترین میانگین افزایش وزن بدن، بالاترین میانگین وزن نهایی بدن بچه میگوها، بیشترین میانگین افزایش طول کاراپاس و حداکثر اندازه طول کاراپاس، همچنین کمترین میزان ضریب تبدیل غذایی (FCR) در شوری ۲۰ قسمت در هزار بدست آمد. بالاترین میزان میانگین تولید، بالاترین میزان میانگین مصرف غذا، بالاترین میانگین ضریب رشد ویژه (SGR) و بالاترین میانگین بازماندگی در شوری ۳۰ قسمت در هزار بدست آمد. با توجه به نتایج بدست آمده در این مطالعه شوری مطلوب برای پرورش میگوی سفید هندی در محدوده ۲۰ تا ۳۰ قسمت در هزار معرفی گردید.
بهروز تمجیدی، نیازمحمد کر،
دوره ۱۳، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۳ )
چکیده
گرگرینها (Gregarines) تک یاخته هایی می باشند که در لوله گوارشی و بافتهای بی مهرگان گوناگون مانند حلزونها، صدفها، کرمهای دریایی و میگوها دیده می شوند (Johnson، ۱۹۸۹).
این تک یاخته ها در لوله گوارشی میگوها اغلب به شکل تروفوزوئیت و بعضا بصورت گاتوسیست دیده می شوند (Couch، ۱۹۸۳; Lightner، ۱۹۸۵; Overstreet، ۱۹۷۳).
محمدرضا مهرابی، مهدی سلطانی، حسینعلی ابراهیم زاده موسوی، سید سعید میرزرگر، عیسی شریف پور، شهرام قاسمی، عقیل دشتیان نسب، بابک قائدنیا،
دوره ۱۹، شماره ۱ - ( ۱-۱۳۸۹ )
چکیده
حسن مرادی زاده فرد، محمد سوداگر، سعید گرگین، علی اکبر پاسندی،
دوره ۱۹، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۸۹ )
چکیده
اثر دفعات غذادهی بر عملکرد رشد، ضریب تبدیل غذایی و بازماندگی پست لاروهای میگوی سفید هندی (P. indicus) در مدت ۵۶ روز مطالعه و بررسی شد. مطالعه در ۱۶ تانک فایبرگلاس مجهز به سیستم چرخشی آب توسط هوادهی با ۴ تکرار برای هر تیمار انجام شد. بیست پست لارو با میانگین (± انحراف استاندارد) وزنی ۰۲/۰±۵۶/۱ گرم بصورت دستی شمارش و در هر تانک ذخیره شدند و بترتیب با ۲، ۴، ۶ و ۸ بار در روز غذادهی شدند. میانگین (± انحراف استاندارد) وزن نهایی بدن بطور معنیداری در تیمارهای ۲ و ۴ بار غذادهی (بترتیب ۰۸/۰±۷۶/۵ و ۱۵/۰±۹۶/۵ گرم) نسبت به تیمارهای ۶ و ۸ بار غذادهی در روز (به ترتیب ۱۶/۰±۵۴/۸ و ۱۹/۰±۳۱/۸ گرم) کمتر بود (۰۵/۰P<). اختلاف معنیداری در ضریب تبدیل غذایی تیمارهای ۶ و ۸ بار غذادهی با دیگر تیمارها وجود داشت (۰۵/۰P<). بهترین میزان ضریب تبدیل غذایی در تیمار ۶ بار غذادهی در روز بدست آمد. میزان نرخ رشد ویژه (SGR) میگوهای ۶ بار غذادهی شده در روز بطور معنیداری (۰۵/۰>P) نسبت به میگوهای تغذیه شده با دیگر رژیمهای غذادهی بالاتر بود (۰۴/۰±۰۳/۳ درصد)، در حالی که میگوهای ۸ بار غذادهی شده SGR بیشتری را (۰۵/۰±۹۵/۲ درصد) نسبت به میگوهای ۲ (۰۶/۰±۳۶/۲ درصد) و ۴ بار غذادهی در روز (۱۱/۰±۳۹/۲ درصد) دارا بودند. میزان بازماندگی بطور معنیداری متفاوت بود (۰۵/۰P<). بهترین میزان بازماندگی از تیمار ۶ بار غذادهی بدست آمد. پارامترهای کیفیت آب (شوری، اکسیژن محلول، دما) در بین تیمارها اختلافی نداشتند (۰۵/۰P<)، اگرچه، برخی پارامترهای کیفیت آب (آمونیوم، نیترات، نیتریت، فسفات و pH) بطور معنیداری در بین تیمارها متفاوت بودند (۰۵/۰P<). نتایج نشان دادند که غذادهی میگوی سفید هندی بیش از ۴ بار در روز مفید میباشد.
ناصر آقاجری، محمد رضا طاهری زاده، غلامعلی اکبرزاده،
دوره ۲۰، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۹۰ )
چکیده
زهره مخیر،
دوره ۲۵، شماره ۵ - ( ۱۲-۱۳۹۵ )
چکیده
تکثیر میگو با توجه به طعم و مزه آن و ارزش غذایی بالایی که دارد هم اکنون به شکل گسترده‌ای در اغلب کشورهای جهان رواج پیدا کرده است. ایجاد یک منبع پروتئینی برای مصرف کننده، خود دلیلی محکم برای ایجاد رقابت در عرضه میگو به بازارهای فروش بین کشورهای همتراز شده و این مهم راه‌های بهتر و مؤثرتری برای بدست آوردن کیفیت مطلوب این محصول را می‌طلبد.
اکنون با وجود امکانات مناسب طبیعی در کشور، باید همگام باکشورهای مطرح در این زمینه حرکت نمود . این صنعت از سال ۱۳۷۰ با احداث کارگاه پرورش میگو در کلاهی بندرعباس آغاز شد لیکن در ابتدا به خاطر مسائل اجرایی ومدیریتی پیشرفت محسوسی مشاهده نشد. قریب چند سال است که شیلات ایران به همراه بخش خصوصی به تکثیر و پرورش میگو، بطور گسترده‌ای اقدام نموده و در این میان شیلات از گونه‌های میگوی آب شیرین و آب شور بهره جسته است و در حال حاضر پرورش میگو در استانهای خوزستان، بوشهر، هرمزگان، سیستان و بلوچستان همچنین مازندران و گلستان صورت می‌گیرد و در بعضی استانهای دیگر مراحل آزمایشی را طی می‌کند و در صورت حصول نتیجه دلخواه، این صنعت در آن مناطق گسترش خواهد یافت.
مهران لقمانی، پروین صادقی، ناصر جدگال،
دوره ۲۸، شماره ۳ - ( ۶-۱۳۹۸ )
چکیده
مطالعه حاضر به منظور مقایسه میزان تجمع فلزات سنگین مس(Cu)، آهن (Fe)، سرب(Pb)، کادمیوم(Cd)، قلع(Sn)،آرسنیک(As) و جیوه(Hg) در بافت خوراکی میگوی سفید هندی در مناطق صیادی سواحل دریای مکران (دریای عمان) در سال ۱۳۹۶ انجام گردید. بدین منظور تعداد ۶۰ عدد میگو از مناطق کنارک، اسکلههای‌بریس و گواتر در فصل صید میگو جمع آوری گردید. پس از بیومتری و آماده‌سازی نمونهها و سنجش فلزات مشخص گردید که میانگین غلظت مس، آهن، قلع، سرب، کادمیوم، آرسنیک و جیوه بترتیب برابر با ۲۸/۰±۱۳/۱۳، ۲/۰±۷۶/۲، ۳۰/۰±۷۷/۱، ۰۵/۰±۲۴/۰، ۰۰۱/۰±۰۳/۰، ۰۵/۰±۳۲/۰، ۰۰۱/۰±۰۲/۰ میکروگرم بر‌گرم وزن خشک در بافت عضلانی میگو بوده است. در مقایسه میان ایستگاهها، منطقه بریس بجز در جیوه و آهن، در سایر فلزات اختلاف معنیداری با سایر مناطق داشته است (۰۵/۰P<). مقایسه نتایج با برخی استانداردهای بین‌المللی مثل سازمان بهداشت جهانی (WHO, ۱۹۹۵) و مدیریت غذا و داروی آمریکا (FDA) نشان میدهد که غلظت تمامی عناصر بررسی شده کمتر از حد‌مجاز جهانی بوده است و مصرف میگو در مناطق نمونه‌برداری شده برای سلامتی خطری نخواهد داشت.
.png)
