این تحقیق به منظور بررسی تاثیر جایگزینی جلبک Dunaliella salina با فرآورده­های فرعی کشاورزی (سبوس گندم، سبوس برنج و ترکیب سبوس گندم/برنج) و پروبیوتیک Lactobacillus rhamnosus بر فعالیت آنزیم های گوارشی Artemia franciscana طی یک دوره کامل پرورشی 17 روزه پس از سیست گشایی انجام گرفت. این مطالعه بصورت یک آزمایش عاملی 4×2 شامل 8 تیمار غذایی (تلفیقی از سطوح مختلف جایگزینی جلبک Dunaliella salina با سبوس گندم، سبوس برنج، سبوس گندم/سبوس برنج به همراه پروبیوتیک) در قالب یک طرح کاملاً تصادفی ساده و در سه تکرار طراحی و اجرا گردید. در پایان آزمایش فعالیت آنزیم های گوارشی اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تیمار سبوس گندم بدون پروبیوتیک بیشترین تأثیر را بر فعالیت آنزیم آمیلاز (3/0±06/2 میکرومول مالتوز بر میلی­گرم پروتئین در دقیقه) داشت (05/0>p). آرتمیای تغذیه شده با جلبک Dunaliella salina و پروبیوتیک (87/0±11/7 واحد فعالیت آنزیمی بر میلی­گرم پروتئین در دقیقه) دارای بیشترین فعالیت آلکالین پروتئازی و تیمار ترکیبی سبوس گندم/برنج به همراه پروبیوتیک (005/0±009/0 میلی­مول پارانیتروفنل بر میلی­گرم پروتئین بر ساعت) دارای بیشترین میزان فعالیت آنزیم لیپاز بودند               (05/0>p). این مطالعه نشان داد که پروبیوتیک مورد استفاده در این آزمایش، موجب کاهش میزان فعالیت آنزیم آمیلاز گردید، اما اثر آن بر میزان فعالیت آنزیم­های آلکالین پروتئاز و لیپاز با توجه به نوع منبع غذایی مورد استفاده بسیار متفاوت بود، به طور مثال در زمان تغذیه آرتمیاها با جلبک Dunaliella salina موجب افزایش قابل توجه فعالیت آنزیم آلکالین پروتئاز گردید، در حالیکه استفاده توام آن با ترکیب سبوس گندم و برنج موجب افزایش فعالیت آنزیم لیپاز شد. همچنین نتایج این آزمایش نشان داد که Artemia franciscana از قابلیت تنظیم الگوی آنزیم­های گوارشی خود بر اساس نوع جیره مصرفی برخوردار است. بنابراین می­توان چنین نتیجه­گیری نمود که در کشت انبوه آرتمیا در استخرهای خاکی، استفاده همزمان سبوس گندم و برنج برای تغذیه آرتمیا موجب افت قابل توجه فعالیت آمیلاز و آلکالین پروتئاز می­گردد که می­تواند بر قابلیت هضم و سرانجام جذب مواد مغذی اثر گذاشته و  سبب کاهش تولید یا افت کیفیت محصول نهایی گردد.