یکی از مهمترین مشکلات مرتبط با توسعه صنعت آبزی پروری بخصوص در مجتمع­های بزرگ آبزی پروری، پساب و آلایندگی آن ها است. توسعه پایدار این صنعت به هیچ وجه و در هیچ منطقه­ای محقق نخواهد شد مگر اینکه تدابیری در جهت کنترل آلایندگی پساب آن اندیشیده شود(اکبرزاده، 1382). مجتمع میگوی گمیشان نیز از این قاعده مستثنی نیست. در حال حاضر 360 هکتار از فاز یکم مجتمع پرورش میگوی مذکور فعال بوده و قطعا در آینده نزدیک، فاز های بعدی تا 4000 هکتار ساخته خواهد شد. در صورت توسعه پرورش میگو گمیشان، بالطبع میزان آلایندگی پساب خروجی آن نیز بالاتر خواهد رفت و در آینده نزدیک مهم ترین مشکل مجتمع، آلایندگی پساب آن خواهد بود. با توجه به ورود مستقیم پساب به تالاب بین المللی گمیشان در جنوب شرقی دریای خزر و احتمال افزایش بار آلی تالاب و بروز پدیده یوتروفی، لذا تحقیق حاضر در مجتمع پرورش میگوی گمیشان به منظور بررسی اثرات لاگون (به مساحت 30 هکتار) در کنترل و کاهش بار آلودگی پساب خروجی از استخرهای پرورش میگو صورت گرفت تا علاوه بر بررسی تاثیر لاگون در کاهش بار آلودگی ناشی از ورود پساب­ها، احتمال وقوع اثرات زیست محیطی ناشی از فعالیت مجتمع­های پرورش میگو نیز در این منطقه پیش بینی و حتی الامکان از آن جلوگیری شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی فاکتورهای فیزیکوشیمیایی آب خروجی مجتمع پرورش میگو در حد استانداردهای زیست محیطی و بررسی کارآیی لاگون در کاهش بار آلودگی پساب خروجی مجتمع پرورش میگوی گمیشان می باشد.